ΛΙΓΗ ΤΥΧΗ ΝΑΧΑ!!!!

Από τον κύκλο των ραδιοφωνικών μου εκπομπών

ΠΑΡΤΕ ΜΕ ΣΤΑ ΣΟΒΑΡΑ (Ράδιο ΑΛΦΑ 96,5)

Το κείμενο της εκπομπής

που βγήκε ζωντανά στον αέρα

στις 29 Ιουνίου 1990.

**

Λίγη Τύχη νάχα!!!

Αγοράζετε λαχεία; Μη μου πείτε όχι!!Μη μου πείτε όχι!! Γιατί ακόμα κι’ αν δεν είστε

απ’ τους εκ πεποιθήσεως κυνηγούς της τύχης,κάποια στιγμή, όλο και θάχετε βρεθεί μ’ ένα λαχειάκι στο χέρι-θέλεις Εθνικό,θέλεις Λαϊκό,θέλεις Ειδικό Κρατικό-Πρωτο-

χρονιάτικο-όλοι μας, ακόμα κι’ οι πιο «καλοβολεμένοι» οικονομικά,νιώθουμε κάποτε την ανάγκη,ν΄ανοίξουμε σ’ αυτή τη μυστήρια θεά,την Τύχη,ένα παραθυράκι. ΄Ετσι,

για ν’ ανιχνεύσουμε τις προθέσεις της ή εκ περιεργείας-ή σε μια στιγμή απελπισίας ,

όταν όλες οι ελπίδες μας έχουν εκπνεύσει.

Μερικές φορές,αρκετά συχνά θα έλεγα,τα προβλήματα μοιάζουν άλυτα!Η εποχή του «νάναι καλά τα χεράκια μου»είναι πια, ένα γλυκό,μακρυνό παρελθόν.Σήμερα,και με

τέσσερα χέρια να δουλεύεις,προβλήματα δεν λύνεις. Μεγάλα προβλήματα εννοώ και μεγάλες ανάγκες γιατί,εδώ που τα λέμε,γιατί ζούμε;΄Ισα-ίσα για να πληρώνουμε το νοίκι μας στην ώρα του και να βρίσκουμε ένα πιάτο φαί στο τραπέζι μας; Αυτό,λέγε-

ται ζωή με το ζόρι-όχι ζωή με ζήτα κεφαλαίο.

΄Ανθρωποι είμαστε. Κι’ αφού ζούμε καδουλεύουμε σ’ ένα κράτος δικαίου όπως βαυκαλιζόμαστε να πιστεύουμε,θέλουμε και το κάτι παραπάνω μας.

Δεν ζητάμε βίλλα τριόροφη στην Πολιτεία, αλλά ένα διαμερισματάκι ν΄απλώσουμε αξιοπρεπώς τη ζωούλα μας, να μην το ζητήσουμε;

Δεν ζητάμε κότερο,ν’ αρμενίζουμε τα πετρελαιόπηκτα ελληνικά πέλαγα, αλλά δεκα-

πέντε μερούλες οικογενειακές διακοπές σε κάποια –πετρελαιόπληκτη,έστω- ελληνική παραλία,να μην τις ζητήσουμε;

Δεν απαιτούμε Χιούστον του Τέξας και Χέρφηλντ άμα λάχει να πάθουμε απ΄την καρδούλα μας αλλά το δικαίωμα να διάγουμε βίον ήρεμο,πολιτισμένο και απρό-

σκοπτο ώστε να μην πάθουμε απ΄την καρδιά μας πριν την ώρα μας…-αυτό το δικαίω-

μα, να μην το διεκδικήσουμε;

Όλ’ αυτά λοιπόν που τα λέμε περιληπτικά «ποιότητα ζωής» ή αν θέλουμε να κυριολεκτούμε,δικαίωμα αναπνοής, φαίνονται νάναι σήμερα άπιαστα πουλιά!

Αν περιμένουμε να τα πιάσουμε με τα δικά μας χέρια που μας τα έχουν ακρωτηριάσει ελαφρώς και δεν φτάνουν πέρα απ’ όσα μας έχουν ήδη σερβιρισμένα στο δίσκο,

χαιρέτα μου τον πλάτανο!!

Όσο και να τ’ απλώσουμε…μέχρι το δίσκο! Πέρα απ’ το δίσκο,τίποτε για μας.

Πιο πέρα απ’ το δίσκο και τα επ’ αυτού σκόρπια ανθυπο-υπολείμματα δίκην ψιχίων από αριστοκρατικό τραπέζι,το χάος,το κενό, η έλλειψη,συχνά η στέρηση.

Και το χειρότερο η απουσία και της ελάχιστης ελπίδας για φως.

Οπότε, τί μας μένει;Ένα λαχείο!

Απ’ την άλλη μεριά,αν περιμένουμε απ’ τα χέρια των «άλλων»,να μας φτιάξουν,να μας βελτιώσουν τις συνθήκες ζωής,να μας λύσουν τα προβλήματα….

Σωθήκαμε!

Κούνια που μας κούναγε!

Ζήτω που καήκαμε!

Φέξε μου και γλύστρισα!

Ζήσε Μάη μου και Μαύρη είν’ η νύχτα στα βουνά!!

Αυτοί οι «άλλοι»,χέρια έχουνε βεβαίως.Και γνώση έχουνε και επίγνωση έχουνε.

Διάθεση δεν έχουνε και πρεμούρα δεν έχουνε γιατί αυτοί συνήθως έχουν,όσα εμείς δεν έχουμε! Τι έχουμε λοιπόν να περιμένουμε από δαύτους; Θα μου πείτε,τι έχουμε

να περιμένουμε κι’ απ’το λαχείο! Λαχείο είναι και τρέχα γύρευε!

Ναι!Μόνο που το λαχείο,όταν δεν στα δίνει,και συνήθως δεν στα δίνει,δεν στα δίνει

από ατυχία!Παραξενιά της Τύχης. Οι «άλλοι» δεν στα δίνουν εκ προθέσεως ή γιατί δεν περισσεύουν από τις δικές τους  «ανάγκες»!

Κάπου βέβαια και το λαχείο και οι «άλλοι»,έχουν κάτι κοινό στην τακτική. ΚΑΙ το

Λαχείο ΚΑΙ οι «άλλοι»,όταν τα δίνουν,τα δίνουν συνήθως σ’ αυτούς που ήδη τα έχουν-΄Εχουν όπως και μια διαφορά.

Στο λαχείο,σπανίως αλλά συμβαίνει,κάπου σπάει ο διάολος το ποδάρι του και τα

παίρνει καμιά φορά και κάποιος που δεν τάχει. Κάτι που με τους «άλλους» ,δεν συμβαίνει ποτέ!

Οπότε,πού καταλήγουμε; Πάλι στο λαχείο!

Αν θες να δεις,λένε,πόσο φτωχός είναι ένας λαός,μέτρα πόσα λαχεία αγοράζει!

Δεν ξέρω αν και πόσα ακριβώς λαχεία αγοράζουν οι ΄Ελληνες,εμείς πάντως,στο γραφείο που εργάζομαι τα πρωϊνά,αγοράζουμε όλοι ανεξαιρέτως. Από τους εργο-

δότες και τους προϊστάμενους,μέχρι τους υφιστάμενους και το παιδί για τις εξωτε-

ρικές δουλειές!

Κάθε φορά που ο «μόνιμος» λαχειοπώλης μας,ένας γλυκύτατος γεράκος κάνει την εμφάνισή του,όλοι επί ποδός! Περνάει πάντα Τετάρτη-οπότε εμείς ξέρουμε ήδη απ’ την Τρίτη πως σε μια ακόμα κλήρωση,η θεά Τύχη,μας μούντζωσε μεγαλοπρεπώς δια μίαν εισέτι φορά –πλην όμως, απλώνουμε  πρόθυμα και ανυπόμονα χέρια,σε τσά-

ντες ,τσέπες και πορτοφόλια για ν’ ανασύρουμε το αντίτιμο αγοράς,μιας ακόμα ελπί-

δας, αμφίβολης κι’ εβδομαδιαίας διαρκείας!

Καμιά φορά, κάποιος απ’ όλους,ψιλοτσαντισμένος απ’ τη συνεχή γκαντεμιά,το παίζει

βαρύ πεπόνι.

-Λαχείο;-ρωτά ο γεράκος…

-Πάρτα από μπροστά μου και μη με ξαναρωτήσεις μπάρμπα-συνεννοηθήκαμε; Δε με θέλει,δεν το βλέπεις;Ε,δε με θέλει εκείνη,δεν τη θέλω κι’ εγώ.Τύχη και πράσινα άλογα!

-Καλά…καλά..,λέει ο γεράκος σαν το Μητροπάνο στο «Χιονάνθρωπο»…και μόλις κάνει να φύγει..

-΄Αντε, δώσε ένα να τελειώνουμε! Για σένα το κάνω μπάρμπα,όχι για μένα-να το ξέρεις.

Αγοράζω λοιπόν κι΄εγώ ανελλιπώς, λαχεία.΄Ετσι κι’ αλλιώς οι «κλειστοί» χώροι

με καταπιέζουν.Μ’ αρέσει ακόμα και μεσ’ το καταχείμωνο νάχω ένα παράθυρο ανοιχτό.

Αγοράζω λοιπόν Εθνικό- ένα γραμματιάκι.

Αγοράζω Λαϊκό- ένα γραμματιάκι επίσης.

Πρωτοχρονιάτικα-καμιά δεκαριά κάθε χρόνο.Και φ υ σ ι κ ά,φυσικά παίζω ΠΡΟΠΟ!

Ακούω λοιπόν όλ’ αυτά τα χρόνια που «παίζω»,κάτι πενηνταριές,κατοσταριές εκατομμύρια να σκάνε σαν χρυσή βροχή στα κεφάλια των ευνοουμένων της τύχης

και μένω με το στόμα ορθάνοιχτο. Κατά’δω μεριά,μόνο κάτι ψιλοκατοστάρικα,εκατόδραχμα δηλαδή. Από λήγοντες. Αυτό που με τρελλαίνει κυριολεκτικά,είναι ότι η τύχη σπάει και την πλάκα της σε βάρος μου. Όλο από

κοντά με πάει…όλο και μ’ ακουμπάει. Πότε-πότε,μου ρίχνει περνώντας και μια ξεγυρισμένη σπρωξιά,μετά πετάει κι’ ένα «με συγχωρείτε,παραπάτησα,γι’ αλλού πήγαινα»…-και δρόμο!

Την περασμένη Τετάρτη το μεσημεράκι λοιπόν, μπαίνει στο γραφείο ο γεράκος,ο λαχειοπώλης. Στάθηκε μπροστά στο γραφείο μου,με τα χέρια ψηλά! Δεν ήξερα αν ήταν από ενθουσιασμό ή απόγνωση!!

-Τι έγινε, του λέω.Κερδίσαμε;

-Παρά έναν αριθμό,μου λέει.

-Δηλαδή;;;;;;;

ΕΘΝΙΚΟ,παρακαλώ! 156472 βγήκε στο εκατομμύριο! Εγώ, 156470.Τρία χιλιαρι-

κάκια στο άρτιο! Τύχη να σου πετύχει!!!

Πριν από κάτι μήνες λοιπόν,ένα Σάββατο πρωί κατά τις εννέα,μόλις είχα σηκωθεί κι’ έπινα το καφεδάκι μου,χτυπάει το τηλέφωνο. Νωρίς-νωρίς αρχίσαμε σκέφτηκα.

-….Παρακαλώ!- άκρα σιγή.

-…Παρακαλώ!Ποιός είναι;

- Τι’ναι κειιιιιιιιιιιιιι;;

Αχά,παιδική φωνούλα-κοριτσίστικη μου ακούστηκε.

-Εσύ,τι ζητάς;

-Δε σσσσέρωω!

-Σε ποιον θέλεις να μιλήσεις κούκλα μου;

-Σε κανέεενα! (πλάκα είχε)….πώς σε λέεενεεε;

-Εμένα με λένε Σέβη-εσένα;

-Ββαββάρρα!!

-Α! Βαρβάρα,ε; Τι αριθμό πήρες Βαρβαρούλα;

-Δε σσσσέρωω!

-Πόσων χρονών είσαι κούκλα μου;

-Δε σσσσέρωω!!

Ήμουν έτοιμη να της στείλω ένα τηλεφωνικό φιλάκι και να κλείσω αλλά με πρόλαβε

μια γυναικεία,λαχανιασμένη  φωνή απ΄την άλλη άκρη:

-Ποιος είναι Βαρβάρα;..Παρακαλώ;;

-Γειά σας!

-Ορίστε,ποιον θέλετε;

-Εγώ κανέναν-εσείς με πήρατε!

-Αχχχ!!Η μικρή! Αχ, κυρία μου,να με συγχωρείτε! Βαρβάρααα!!!Θα σε σκοτώσω!

Αχ, δεν ξέρετε τι μου κάνει με το τηλέφωνο- μεγάλο πρόβλημα!

-Θάθελε να πάρει κανένα συγγενή κι’ έκανε λάθος!Δεν πειράζει!

-Καλέ,ποιον να πάρει;Αυτή ούτε τους αριθμούς δεν ξέρει!Παίζει!Παίζει κι’ ενοχλεί τον κόσμο.Τριών χρονών δεν είναι ακόμα!

-Συγγνώμη,κυρία μου. Θέλετε να πείτε ότι παίρνει νούμερα στην τύχη,χωρίς να ξέρει ποιο είναι το καθένα;

-Τι σας λέω τόσην ώρα κυρία μου!Μόλις κάνω πως γυρίζω το κεφάλι μου,αυτή κατ’ ευθείαν στο τηλέφωνο!Τρέλλα έχει με δαύτο.Αχ,δεν ξέρετε τι μου κάνει!Μέχρι Καρπενήσι μούχει βγάλει!!

Δηλαδή!…..Η Βαρβαρούλα έβαλε το δαχτυλάκι της  στο καντράν εκείνο το

πρωί του Σαββάτου κι’ άρχισε να γυρνάει αριθμούς,χωρίς νάχει ιδέα, πού είναι το πέντε ή το τρία ,ας πούμε!Θα μπορούσε να είχε πάρει από ένα μέχρι και δέκα νούμερα –λέμε τώρα….και πήρε επτά! Κι΄αυτά τα επτά,στη σειρά, ο αριθμός του τηλεφώνου μου!Μέσα απ’ όλο το τηλεφωνικό δίκτυο Αθηνών,περιχώρων κι’ επαρχίας- για να μην πω και της Υφηλίου! Δεν είναι η τύχη μου νάχει το δαχτυλάκι της Βαρβαρούλας στην επόμενη κλήρωση του όποιου λαχείου κουβαλάω στη τσάντα μου;

-Δεν μου λέτε μαντάμ, μου τη «δανείζετε» τη Βαρβαρούλα για μια-δυο ωρίτσες αύριο-μεθαύριο;

Γέλασε.

-Γιατί;

-Α, έτσι!Να την πάω μια βόλτα…να της πάρω μια ωραία κούκλα…να την κεράσω ένα παγωτό…να μου διαλέξει και κανένα λαχείο!!!

Ξεκαρδίστηκε! Νόμιζε πως αστειευόμουν-κι’ εγώ ντράπηκα να της πω ,πως μιλούσα σοβαρά!!Σοβαρώτατα!!!

-Να σας ζήσει κυρία μου,αρκέστηκα να πω,δώστε της φιλάκια !

Κι’ έκλεισα το τηλέφωνο.

Σ. Τ.

Υ.Γ.

Το περιστατικό με το τηλεφώνημα της Βαρβαρούλας, είναι πραγματικό.Μου συνέβη ένα Σάββατο πρωί του 1989, γι’ αυτό και το συμπεριέλαβα στην εκπομπή μου!!Από τότε,η Τύχη, δεν μου «ξανατηλεφώνησε»!!!