ΝΑ ΗΜΟΥΝ,ΛΕΕΙ.....

Να ήμουν λέει δώδεκα χρονών...
σαν τότε...και νάναι καλοκαίρι!
Ναρχόταν η φωνή της,δυνατή για ν' ακουστεί
στο πάνω πάτωμα,
να με ξυπνήσει,

αφήνοντας στη μέση το πρωϊνό τραγούδι της:
-Κατέβα,μεσημέριασε!!
Να σκύβει και να με φιλά
κι' εγώ να βγάζω με το δάχτυλο
την πέτσα απ' το φλυτζάνι με το γάλα που άχνιζε,
φρεσκοβρασμένο!
Να ήμουν λέει,στα δεκάξη!!
Εγώ να σκέφτομαι τ' αγόρι απ' το Αρρένων
που με περίμενε να σκάσω απ' τη γωνιά
καβάλα στο ποδήλατό του
κι' εκείνη να "ωρύεται"
που ακόμα δεν τα σκούπησα τα πιάτα!!!
Στα είκοσι,να με ξεπροβοδίζει
με κείνο το βουβό παράπονο στα μάτια!
Κι' εγώ να φεύγω,
πρώτη φορά ν' αφήνω τη φωλιά της
για να πετάξω-με φτερά δικά μου!!!
Ερχόταν η σκιά της πίσω μου!
Πότε γελώντας,πότε κλαίγοντας
με τα δικά μου τα καμώματα,
συντρόφεψε τα βήματά μου...
μέχρι που έφυγε!.....