Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2011

1973 - απο το βιβλίο Η ΒΕΡΑ ΣΤΟ ΒΥΘΟ. ΕΚΟΣΕΙΣ ΚΑΛΛΙΕΠΕΙΑ 2008


   


              1973
                                                                                                                     
                                                                 Καλή η Λογική κι η Σωφροσύνη
                                                                Όταν όμως υπάρχει Λευτεριά     
                                                                Οι Τυραννίες γκρεμίζονται μ’Αγώνες 
                                                                Της Λευτεριάς το Παραμύθι μ’αίμα 
                                                                 Γράφεται.

                                                                  Αλέκος Παναγούλης (Συνεχίστε..!!)
  
                                                                                                                                                                                    
                                      
Το 1973 ,μπήκε απ΄την αρχή,άγριο,θυμωμένο.Μια οργή,που την ένιωθα διάχυτη στον αέρα,χωρίς να μπορώ να την καταλάβω και να την εξηγήσω.Θορυβημένη,έψαχνα στο ραδιόφωνο,στις εφημερίδες,στις φωνές των ανθρώπων γύρω μου,να βρω τις απαντήσεις που δεν είχα.΄Ημουν εικοσιτριών,παντρεύτηκα στα είκοσι και μπήκα κατ΄ευθείαν να κολυμπήσω στα βαθειά χωρίς να έχω προλάβει να συνειδητοποιήσω
τον κόσμο κι΄όσα συνέβαιναν σ΄αυτόν.Η πολιτική,βρισκόταν έτη φωτός μακρυά από μένα.Οι λέξεις Χούντα,Δικτατορία,Επανάσταση δεν άγγιζαν την ακοή μου.Εγώ ζούσα τα είκοσί μου χρόνια με μοναδική μου έννοια τα δικά μου προσωπικά προβλήματα.Ακόμα και μετά το γάμο μου,τα μόνα που μ΄απασχολούσαν ήταν τα στραβοπατήματα του Χρήστου,τα λεφτά μου και τα παιδιά μου.Τετάρτη, 14 του Νοέμβρη το πρωί,όταν ο Χρήστος μου τηλεφώνησε έξαλλος να μου πει να μην τολμήσω να ξεμυτίσω κατά το Κέντρο γιατί γινόταν χαμός στο Πολυτεχνείο εγώ το μόνο που σκέφτηκα,ήταν πως θάπρεπε ν΄αναβάλω ξανά τα εμβόλια των παιδιών.
-Τα κωλόπαιδα ,έχουν κάνει την Πατησίων κόλαση,ωρυόταν στο τηλέφωνο.Θα
κλείσω το μαγαζί και θα κατέβω στον Πειραιά.Μην το κουνήσεις από κεί.
Τα κωλόπαιδα,για το Χρήστο,ήταν οι φοιτητές-κι΄όσοι είχαν καταλάβει το Πολυτεχνείο.Δεν το καταλάβαινε…Τι θέλουν οι πούστηδες ρε γαμώ το μου,σχολίαζε μόλις μαζεύτηκε το ίδιο βράδυ.-Μια χαρά δεν είμαστε;Τι θέλουν και ξεσηκώνουν τον κοσμάκη;Ούτε κι΄εγώ ήξερα.Μετά από σχεδόν τρία χρόνια γάμου,δεν ήξερα τι θεό
πίστευε ο βολεμένος μου χαμαιλέοντας-πόσο μάλλον εκείνα τα παιδιά που αν η τύχη είχε βοηθήσει κι΄είχα πετύχει στο Πανεπιστήμιο,μπορεί τώρα να βρισκόμουν κι΄εγώ ανάμεσά τους .Την Πέμπτη,15 Νοέμβρη,έμαθα πως τα «κωλόπαιδα» του Χρήστου,
ζητούσαν «ψωμί,Παιδεία,Ελευθερία»-και μίσησα τον άντρα μου και τον εαυτό μου.
 Σε ποιο καβούκι ήμουν χωμένη όλ΄αυτά τα χρόνια;Τι ήταν αυτό που δεν είχα καταλάβει εγώ και που ήξεραν οι χιλιάδες των ανθρώπων που αγκάλιαζαν το Πολυτεχνείο για τρεις ολόκληρες μέρες;Οι φωνές,τα συνθήματα και τα τραγούδια απ΄τα μεγάφωνα,η βοή απ΄το συγκεντρωμένο κόσμο,έφταναν ως το μπαλκόνι μου στην Κηφισίας.Με ξυπνούσαν σιγά-σιγά απ΄τη χειμερία νάρκη μου.Ο Χρήστος εξα-
φανισμένος στον Πειραιά.Οι δρόμοι είναι κλεισμένοι,μου είπε στο τηλέφωνο-δύσκολα θα καταφέρω νάρθω.-Καλύτερα ,σκέφτηκα.΄Ετσι θα μπορέσω να βάλω το μυαλό μου σε μια τάξη.Η Ρίκα μου τηλεφώνησε στις δύο το μεσημέρι.
-Ειμαστε Κηφισιά με τη Σάντρα και λέμε να κατέβουμε σ΄εσένα.
-Ελάτε,θα βάλω καφέ..
-΄Ακουσες τι γίνεται στο Πολυτεχνείο;
-΄Ακουσα Ρίκα,τ΄ακούω ακόμα.
΄Ηρθανε κι΄οι δυο ξεσηκωμένες.
-Πάμε κι΄εμείς;
-Πού να πάμε παιδί μου;
-Στο Πολυτεχνείο,να δούμε τι γίνεται-θάχει χάζι..
Βούρλα κι΄αυτές σαν και μένα.-Πηγαίνετε εσείς ,τους είπα.Πού θ΄αφήσω τα παιδιά!
Φύγανε και στα μισά της Αλεξάνδρας πήρανε τα μπρος πίσω.΄Ηταν τόσος ο κόσμος που έτρεχε για το Πολυτεχνείο,που φοβήθηκαν να προχωρήσουν.Ξανατηλεφώνησε ο Χρήστος-Παρασκευή 16 Νοέμβρη στις δέκα το βράδυ.
-Δεν θ΄ανέβω  ούτε σήμερα ,μανάρι μου.απαγορεύτηκε η κυκλοφορία στο Κέντρο.
-Και πού θα μείνεις.
-Θα βολευτώ σ΄ένός φίλου-μην ανησυχείς..
Δεν ανησυχούσα.
Απ΄τα μεσάνυχτα και μετά,η Αθήνα,εμπόλεμη ζώνη.Τα «κωλόπαιδα» του Χρήστου ,δεν κωλώνανε με τίποτα!.Τώρα το ήξερα –και άρχιζα να καταλαβαίνω και το γιατί.Η θέα του τανκ να πέφτει ακάθεκτο πάνω στη σιδερόπορτα του Πολυτεχνείου,με τους φοιτητές όρθιους στα κάγκελα ν΄ανεμίζουν τις Ελληνικές σημαίες μούδωσε μια γροθιά στο δόξαπατρί μέσα απ΄την τηλεόραση.Τρεις το πρωί συνειδητοποιούσα περίτρομη ότι ένας ολόκληρος κόσμος έβραζε κι΄άλλαζε,την ώρα που εγώ κοιμόμουν τον ύπνο του δικαίου.
Την άλλη μέρα,μάζεψα όσες εφημερίδες πρόλαβα να βρω στο περίπτερο.
«ΝΕΚΡΟΙ ΚΑΙ ΤΡΑΥΜΑΤΙΕΣ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ.»
«ΕΞΕΚΕΝΩΘΗ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ-ΕΠΕΝΕΒΗΣΑΝ ΑΡΜΑΤΑ ΜΑΧΗΣ»
«ΤΡΕΙΣ ΜΕΤΑ ΤΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ ΤΑ ΤΑΝΚΣ ΚΑΤΕΣΤΕΙΛΑΝ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ
«ΑΡΜΑΤΑ ΜΑΧΗΣ ΕΖΩΣΑΝ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ-ΑΙΜΑ ΕΡΡΕΥΣΕ.»
΄Όταν ο Χρήστος εδέησε να επιστρέψει απ΄τις θεόσταλτες διακοπές του-ποιος ξέρει πού και με ποιαν-του πέταξα τις εφημερίδες στο τραπέζι της κουζίνας.
-Μη σ΄ακούσω να τους ξαναπεις «κωλόπαιδα»,αλίμονό σου.
-Νάτα μας!Αντιστασιακή αγαπούλα μου;Τι έγινε ξαφνικά;
-΄Εγινε ότι η Χούντα θα πέσει-θα το δεις-έτσι λένε όλοι!
-Μάθαμε και τη Χούντα τώρα;Σε πείραξε εσένα καμιά Χούντα;
-Εμένα όχι-ένα ανίδεο ,άβουλο σκουπίδι ήμουνα-τι να πειράξει από μένα….εσένα πάντως, δεν σε ξεβόλεψε ,έτσι;
-Η Κυβέρνηση δεν πέφτει επειδή ξεσηκώθηκαν δυο-τρεις κατοσταριές βυζανιάρικα!..
-Καλά,θα το δεις.
Και το είδε-το 1974.
Μετά τον αφορισμό των «κωλόπαιδων»,πήγε στο αεροδρόμιο το βράδυ που γύρισε ο Κ.Καραμανλής,να πάρει μέρος στην υποδοχή ως «απελευθερωμένος» ΄Ελλην.
΄Οπου φύσαγε ο άνεμος –κι΄όπου τον έσερναν οι ευκαιρίες κάθε είδους.