ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ!

Καλησπέρα φίλες και φίλοι μου!

Ένα ταξίδι,θέλω να κάνω απόψε μαζί σας!Ένα ταξίδι που το κάνω για πρώτη και ίσως για τελευταία φορά,με παρέα!!Τη δική σας παρέα!Θα μου πείτε..τί μας ενδιαφέρει το ταξίδι σου;Και θα έχετε δίκιο.
Ο καθένας,έχει τη δική του ζωή να "ταξιδέψει"!Σπάνια τον ενδιαφέρει η ζωή του άλλου!Ε,σ'αυτό το "σπάνια",ποντάρω κι'εγώ.Κι'αν βρείτε την υπομονή να διαβάσετε όσα θα γράψω,δεν θα έχω λόγια να σας πω ευχαριστώ!

Ας ξετυλίξω λοιπόν το κουβάρι απ' την αρχή!

Το μήνυμα της επερχόμενης άφιξής μου,το πήραν οι γονείς μου στη Ρώμη.Εκεί σπούδασε ο Καλύμνιος πατέρας μου ο Μιχάλης Τηλιακός,γλυπτική και ζωγραφική στην Ακαδημία Καλών Τεχνών
κι'εκεί εργάστηκε για τα τέσσερα επόμενα χρόνια,με τη συντροφιά της Ποντίας μανούλας μου,Γιούλιας Χαραλαμπίδου.,που στα δεκαεφτά της είχε σηκώσει επανάσταση για να τον παντρευτεί και να τον ακολουθήσει.
Στη Ρώμη πέρασαν οκτώ ολόκληρα χρόνια,ο Μιχάλης σμιλεύοντας σε μάρμαρο τον Κυνηγό της Ρόδου,ένα έργο που υπάρχει ακόμα απέναντι στο STADIO OLYMPICO, στο λόφο Μόντε Μάριο,κι'η Γιούλια,γράφοντας τα πρώτα της ποιήματα. 

Γεννήθηκα σε μια κλινική στην Κυψέλη ξημερώματα μιας Πέμπτης-30 Ιουνίου έγραφε το ημερολόγιο!Η πρώτη αγωνιώδης ερώτηση της Γιούλιας μόλις ο γιατρός φώναξε "κορίτσι"!
-Είναι όμορφη;
-Όμορφη πολύ δεν είναι,αλλά έχει ωραία αυτάκια!

Τριών μηνών,με πήρε αγκαλιά και πήγαμε να συναντήσουμε το μπαμπά,στην ακόμα τότε Ιταλοκρατούμενη Ρόδο.Η δουλειά που είχε αναλάβει στο νησί,καθυστέρησε τόσο,ώστε να τους προλάβει ο Πόλεμος.΄Εμειναν εκεί και μετά τον Πόλεμο γιατί στο μεταξύ είχαν δεθεί με τον τόπο και τους ανθρώπους.Τους έδεσαν φιλίες,τους έδεσαν κουμπαριές,πλήθυναν και τα παιδιά ώσπου έπαψε πια να γίνεται λόγος για επιστροφή στην Αθήνα.

Τη Ρόδο λοιπόν,γνώρισα για πατρίδα μου ,τόπο δικό μου-κι'ετσι τη θεωρώ ακόμα και τώρα!
Εκεί πρωτοπερπάτησα,εκεί πρωτομίλησα,εκεί έβγαλα το Δημοτικό,το Καζούλλειο Γυμνάσιο Θηλέων,
σπούδασα μουσική-βιολί και θεωρητικά για δώδεκα χρόνια ,στο Εθνικό Ωδείο του Μανώλη Καλομοίρη,εκεί έκανα τις πρώτες φιλίες μου,που μερικές με συντροφεύουν μέχρι σήμερα.
Από πολύ μικρή,ήθελα να γίνω ηθοποιός-κι' οταν στην τελευταία τάξη ανεβάσαμε τη θεατρική παράσταση της χρονιάς,την Ηλέκτρα του Σοφοκλέους όπου στο ρόλο της Ηλέκτρας,σπαράζοντας η ίδια επί σκηνής με τη στάχτη του Ορέστη στην αγκαλιά,έκανα το Δεσπότη,το Δήμαρχο,το Γυμνασιάρχη και όλο τον κόσμο στην πλατεία,να κλαίει με μαύρο δάκρυ,μου προτάθηκε από το
Δημοτικό Συμβούλιο μια υποτροφία για τη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου.
-Ξέχνα το,αποφάσισε ο μπαμπάς.Αν δεν γίνεις μια Συνοδινού,θα γίνεις ακόμα μια "θεατρίνα"!Άλλα χρόνια και άλλα μυαλά!
Πήρα λοιπόν την υποτροφία και γράφτηκα στην Ανωτέρα Σχολή Τουριστικών Επαγγελμάτων που άνοιγε για πρώτη χρονιά τις πύλες της στη Ρόδο.Την τελείωσα με άριστα αλλά εμένα η ξενοδοχειακή καρριέρα,δεν μ'ενδιέφερε!!΄Ηθελα άλλα πράγματα,συγκλονιστικά,συναρπαστικά!!Κι'αφού δεν μ'άφησαν να γίνω ηθοποιός,θα γινόμουν αεροσυνοδός.!!΄Ετσι κι'αλλιώς, είχα τρέλλα κ α ι με τ'αεροπλάνα,!!Κατάφερα,εύκολα πρέπει να πω,να μπω στην Ολυμπιακή,όπου έμεινε σχεδόν πέντε χρόνια.Οι γονείς μου ήταν πολύ περήφανοι που η κόρη τους πετούσε στους αιθέρες αλλά
 όταν άρχισα να πετάω στα ροζ συννεφάκια του έρωτα,καθόλου δεν τους άρεσε!Με στρίμωξαν γιατί δεν συμφωνούσαν με την επιλογή μου. Κάνεις λάθος μου είπαν.Δεν τους άκουσα.Τόσκασα από το σπίτι και πατρεύτηκα κρυφά τον πατέρα των παιδιών μου.Ε! δεν μου βγήκε και σε καλό-στα δέκα χρόνια ,ζήτησα διαζύγιο.Μείναμε οι τρεις μας-τα παιδιά μου κι'εγώ!Κι'από κει αρχίζει ο πραγματικός αγώνας για επιβίωση. Είχα ήδη αρχίσει να γράφω στίχους επαγγελματικά πια!Δηλαδή,στίχος και τραγούδι δισκογραφημένο,γιατί αν σας πω πως,στίχους και ποιήματα έγραφα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου,τίποτε καινούργιο δεν θα σας πω.Πολλοί από σας το ξέρετε γιατί γράφετε!΄Οσοι έχουμε αυτή την τρέλλα,το μολύβι και το χαρτί,τα κρατάμε μαζί με την κουδουνίστρα,απ'τα γεννοφάσκια μας!
Δισκογραφία λοιπόν,ένα το κρατούμενο.Επίσης στέλεχος επιχειρήσεων,έμπορος χαλιών και μοκεττών για κάμποσα χρόνια και τέλος,σε χαλεπους καιρούς,με ξελάσπωσε εκείνο το περιφρονημένο δίπλωμα της Σχολής Τουριστικών επαγγελμάτων.Διευθύντρια Ξενοδοχείου στην Καρδάμαινα της Κω για τέσσερα χρόνια.Εκεί με βρήκε κι' η συνταξιοδότηση.Μαζί με τη συνταξιοδότηση,με βρήκε κι' ένας παλιός μου έρωτας,μετά από τριανταπέντε χρόνια!Τον ξεσκόνισα,τον περιποιήθηκα,τον φρεσκάρισα
και τον παντρεύτηκα στα εξήντα μου!!!Από σαράντα κύμματα είχαμε περάσει κι'οι δυό!Είπαμε ν'αράξουμε πια στο ίδιο λιμάνι.Να ηρεμήσουμε...να χαλαρώσουμε!!Όχι και πολύ βέβαια γιατί από μια ηλικία και μετά η πολλή ηρεμία κι'η πολλή χαλάρωση,μυρίζουν θάνατο.

Δεν θέλω να σας κουράσω άλλο απόψε.
Για τα τραγούδια και τα βιβλία μου,στο επόμενο!!!!
Σας φιλώ με αγάπη.Καλό Σαββατόβραδο και καλή Κυριακή!