Επικαιρότητα και άλλα τινά!!!!!
Αποσπάσματα απο την στήλη Μέρες Ραδιοφώνου με τη Σέβη
στη διαδικτυακή Σελίδα Βιβλίο και Παλιά δαντέλα!
Κάθε Παρασκευή βράδυ στις  9 μ.μ.

Καλησπέρα αγαπημένες φίλες και αγαπημένοι φίλοι του ραδιοφωνικού μας

Σταθμού..που εκπέμπει στους 000,0 μεγάκυκλους = άπειρο!!!

Σάββατο βράδυ,13 Οκτωβρίου  και στο prime time , η Πρεμιέρα της εκπομπής μας

ΜΕΡΕΣ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟΥ!

Στο μικρόφωνο-πληκτρολόγιο,η Σέβη Τηλιακού.

Καλωσορίσατε λοιπόν και καλώς σας βρήκα.

Δεν μπορώ να θυμηθώ,πότε ακριβώς πήρε τη θέση του πάνω στο φαρδύ,ξύλινο περβάζι του παραθύρου της τραπεζαρίας του πατρικού μου,στη Ρόδο,εκείνο το μεγά-

λο ,εντυπωσιακό,λουστραρισμένο ,ραδιόφωνο,μάρκας TELEFUNKEN. Με τη

χρυσοποίκιλτη λινάτσα,καλυμένη με λεπτή,ξυλόγλυπτη δαντέλα,να κρύβει το ηχείο και τις λάμπες.

Στη βάση του ο πίνακας με τις συχνότητες και τη μαγική βελόνα που μας ταξίδευε

στον κόσμο μέσα από τα ερτζιανά!

Θυμάμαι μόνο, πως εκείνο το ραδιόφωνο,υπήρξε για πολλά-πολλά χρόνια,το επίκεντρο της οικογενειακής μας ζωής.Μέσα απ’ αυτό,η καθημερινή ενημέρωση,η μουσική,το θέατρο ,ομόρφαιναν και γλύκαιναν τις ώρες της οικογενειακής απαρτίας,

ακόμα και κείνες, της προσωπικής «μοναξιάς» του καθενός μας.

 Όταν στα είκοσι μου χρόνια έφυγα από το σπίτι για να έρθω στην Αθήνα,

ένα άλλο μικρότερο,μάρκας PHILIPS αυτή τη φορά,πήρε τη θέση του στο κομοδίνο μου,στο μικρό δυαράκι που εγκατέστησα την φρεσκοαποκτημένη ανεξαρτησία μου.

Αργότερα,μπήκε στη ζωή μας το τρανζιστοράκι που σιγά-σιγά έγινε τόσο μικρούτσικο που χώραγε άνετα και στη τσάντα μας-μικρό αλλά θαυματουργό!!

Και πάντα, ραδιόφωνο.

Η σχέση όλων μας με το ραδιόφωνο,διαχρονικά μαγική και αγαπησιάρικη. Είναι άλλο,ν’ ακούς και να φαντασιώνεσαι με τη φωνή του εκφωνητή,να στήνεις το δικό σου σκηνικό ακούγοντάς τον,να ταξιδεύεις με τη μουσική σ’ όποιο κομμάτι του πλανήτη διαλέγεις-να γίνεσαι άλλο απ’ αυτό που είσαι στην καθημερινότητά σου.

Και είναι τελείως διαφορετικό ν’ απομυθοποιείς αναγκαστικά πρόσωπα και πράγματα

βλέποντάς τα ξεγυμνωμένα μέσα απ’ το ψυχρό γιαλί της τηλεόρασης. Εδώ η μαγεία

χάνεται,η φαντασίωση εξανεμίζεται κι’ εσύ μένεις μόνος με την «πραγματική»εικόνα

που δεν είναι πάντα όπως θα την ήθελες.

Στα χρόνια λοιπόν που ακολούθησαν και με αφορμή τη δραστηριότητά μου στο χώρο του ελληνικού τραγουδιού,ήρθα πολύ πιο κοντά με το ραδιόφωνο. ΄Απειρες φορές βρέθηκα σε ραδιοφωνικά στούντιος ,ν’ αποψιλώνω τη ζωή και τη σκέψη μου για χάρη των ακροατών!!Διαπίστωσα πως ακόμα και μέσα στο στούντιο,η μαγεία εξακολουθούσε να υπάρχει. Εκ των έσω,και μιλώντας μπροστά σ΄ ένα μικρόφωνο η φαντασίωση λειτουργεί αντίστροφα. Αρχίζεις,εσύ πιά να φαντάζεσαι τα πρόσωπα που σε ακούνε,να τα τοποθετείς σε χώρους που εσύ επιλέγεις,να τους αποδίδεις συναισθήματα που θα ήθελες να συμμεριστούν,ακούγοντάς σε. ΄Ετσι ερωτεύτηκα το ραδιόφωνο απ’ την αρχή. Η καθοριστική πρόσκληση,που μ’ έφερε πιο κοντά στο ραδιόφωνο ήταν εκείνη,από το ΡΑΔΙΟ ΑΛΦΑ 96,5 του γνωστού αθλητικογράφου

Γιάννη Αργυρίου. Η παραγωγός ξεκίνησε τη συνέντευξη με τις κλασσικές ερωτήσεις

αλλά εγώ παρορμητική και γλωσσοκοπάνα από κούνια,πήρα την κατάσταση στα χέρια μου.Όταν βγήκα, ήρθε καπάκι και η πρόταση. «Εσύ έχεις πολλά να πεις.Δεν κάνεις μια εκπομπή να μας τα λες και στον αέρα; Διάλεξε όποιο θέμα θέλεις και ξεκίνα».

΄Ετσι ξεκίνησα κι’ έτσι βρέθηκα με πέντε εκπομπές τη βδομάδα. Θα σας πω γι’ αυτές στην επόμενη εκπομπή μας. Προς το παρόν θα σταθώ σε μία απ’ αυτές με τον τίτλο

ΠΑΡΤΕ ΜΕ ΣΤΑ ΣΟΒΑΡΑ. Διάλεξα για μουσικό σήμα,το τραγούδι του Γιάννη Γιοκαρίνη ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΛΑ!!Κόλλαγε γάντι,γιατί τα κείμενα που έγραφα γι’ αυτή την εκπομπή,αναφέρονταν πάντα σε θέματα κοινωνικά κυρίως, και πολιτικά,

πάντα μεταξύ σοβαρού και αστείου και πάντα διανθισμένα στον αέρα,με τραγούδια σχετικά με το θέμα, που τα διάλεγα ψάχνοντας με τις ώρες στη δισκοθήκη τη δική μου και του σταθμού!Εκείνα τα κείμενα έμειναν διαχρονικά-γιατί και τα προβλήματα που ανέκαθεν μας απασχολούσαν και μας απασχολούν,διαχρονικά είναι.Δεν ξέρω πόσο τιμητικό είναι να χαρακτηρίζουμε κάτι διαχρονικό. Η έννοια της διαχρονικότητας έχει πολύ συχνά και την αρνητική της πλευρά που ούτε να την ακούσουμε.

Ας πούμε,διαχρονικά είναι τα έργα μεγάλων ή λιγότερο μεγάλων δημιουργών ,διαχρονικό είναι ένα καλό βιβλίο,ένα καλό τραγούδι,μια καλή ταινία….αλλά διαχρονική είναι και η απάτη,η φοροδιαφυγή,διαχρονικό το ελληνικό (ασήκωτο) χρέος, διαχρονικό το «λάδωμα» ,διαχρονική αποδεικνύεται και η ανεπάρκεια των περισσότερων τουλάχιστον,πολιτικών μας ταγών. Οπότε…εσείς κρίνετε και αποφασίζετε.Μήπως για τα  «ωραία,τα μεγάλα και τ’ αληθινά» ν’ αντικαθιστούσαμε το «διαχρονικό» με μια άλλη λέξη;Σκεφτείτε το κι’ ακούω προτάσεις!!

Για τώρα και μια που και το φετεινό καλοκαίρι κατακαμένους μας άφησε ,θα πληκτρολογήσω ένα από εκείνα τα κείμενα που σας ανέφερα παραπάνω, που το έγραψα το 1990 αλλά θα μπορούσα να το έχω γράψει και σήμερα. Δεν νομίζω πως θα άλλαζα πολλά πράγματα.

Μ’ αυτό, θα σας ευχαριστήσω  φίλες και φίλοι που μου κρατήσατε συντροφιά,θα σας ευχηθώ καλή συνέχεια και όποια ώρα γείρετε στο μαξιλάρι σας, καλό ξημέρωμα.

Το άλλο Σάββατο πάλι μαζί!!!Με την αγάπη μου.

ΠΑΡΤΕ ΜΕ ΣΤΑ ΣΟΒΑΡΑ.

Παρασκευή,13 Ιουλίου 1990

Περί πυρομανίας.

(στις μέρες των μεγάλων πυρκαγιών)! 

Ο Νέρων-ή επί το λαικότερον ,ο Νέρωνας-ο γνωστός και μη εξαιρετέος Ρωμαίος αυτοκράτωρ,υπήρξε συνέπεια μιας ασυγχώρητης ολιγωρίας της Μητέρας Φύσης.

Ολιγώρησε η μαμά-φύση,δεν πήρε είδηση για τι κουμάσι επρόκειτο και τον «έσπειρε¨

-κατ’ αρχήν. Κι’ αφού τον έσπειρε που τον έσπειρε…δεν τον έσπερνε τουλάχιστον στη σωστή ώρα και στο σωστό τόπο;Διότι,αν αντί να τον σπείρει στη Ρώμη το έτος 37μ.χ.,τον έσπερνε στην Ιουδαία 37 χρόνια νωρίτερα,το Νερωνάκι δεν θα γλύτωνε τη λεπίδα του Βασιλιά Ηρώδη. Θα γλύτωνε όμως η Ρώμη που το εν λόγω Νερωνάκι,σε

κάποια φάση της αυτοκρατορικής ζωής του,της άναψε μεγάλη φωτιά…κυριολεκτικά,την έκαψε!

Τέτοιες ολιγωρίες όμως,τις εμφανίζει δυστυχώς,συχνά-πυκνά η μαμά-φύση. Σπέρνει δηλαδή μωρά τέρατα (βασιλιάς Ηρώδης δεν ξαναγεννήθηκε,ένας ήταν και μας τελείωσε), τα μωρά-τέρατα γίνονται κάποτε άντρες-τέρατα που μας καίνε,γενικώς…

τη γούνα,τα όνειρα,τα φτερά και ό,τι άλλο ήθελε προκύψει,συμπεριλαμβανομένων ΚΑΙ των δασών!!!

Ο Νέρων λοιπόν,ο στρουμπουλός,ευαίσθητος και πολυτάλαντος-κατά την προσωπική του άποψη-γιος της Αγριππίνας,είχε από νήπιο,πολύ κακές συνήθειες.Μια, ιδιαίτερα επικίνδυνη που λίγο-πολύ την έχουν όλα τα νήπια,και αργότερα απεδείχθη μοιραία-ήταν η μανία του να παίζει με τα σπίρτα! Π ο ι ο ς σας τόπε πως δεν είχανε σπίρτα εκείνη την εποχή!!Ασφαλώς και είχανε!Και μάλιστα,η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορική Μονοπωλιακή Βιομηχανία Πυρείων,σπίρτων δηλαδή,είχε κυκλοφορήσει κάποια στιγμή,μια ειδική σειρά σπιρτόκουτων,με φωτογραφίες των δασών που περιτριγύρι-

ζαν τη Ρώμη και το σλόγκαν : «Μη καίτε τα δάση!Αν κάτι πρέπει να κάψετε,κάψτε καλύτερα ένα σπίτι!Ένα δάσος γία να ξαναγίνει,χρειάζεται 20 χρόνια.Για να χτιστεί ένα σπίτι,λίγες εβδομάδες.Κι’ αν είναι εκτός σχεδίου πόλεως και λαθραίο,ΜΙΑ νύχτα

μόνο,είναι αρκετή! ΄Όλα αυτά,στα σπιρτόκουτα και βέβαια στα λατινικά.΄Επαιζε λοιπόν με τα σπίρτα το Νερωνάκι,διάβαζε το σλόγκαν κάθε φορά πούπαιρνε καινού-

ριο σπιρτόκουτο-οι παιδαγωγοί του,του είχαν μάθει από νωρίς να διαβάζει- …και άναβε-σβύνε,σβύνε-διάβαζε,του γινόταν και η σχετική εγκεφαλομπουγαδίτσα- η πλύση εγκεφάλου που λέμε σήμερα. Πάρτε παράδειγμα τα παιδάκια σας-όλα τα διαφημιστικά σλόγκανς απ’ έξω κι’ ανακατωτά δεν τα ξέρουν; Ε, τούμεινε και του Νέρωνα το σλόγκαν απ΄την τρυφερή νηπιακή ηλικία.

Λάθος λοιπόν,το παιχνίδι με τα σπίρτα,του πιτσιρικά του Νέρωνα-λάθος και της μαμάς Αγριππίνας  που δεν τούδωσε από νωρίς μια στο χέρι,να του το ξεράνει,να κάνει πενήντα χρόνια να ξανακουμπήσει σπίρτο.Λάθη μοιραία,που τα πλήρωσε αργό-

τερα η Ρώμη,διότις έξις δευτέρα φύσις- κι’απ’ όσα μαθαίνουμε μικρά παιδιά,δύσκολα ξεκόβουμε.

Ο Νέρωνας μεγάλωνε,πάντα στρουμπουλός,πάντα ευαίσθητος και πολυτάλαντος-πάντα κατά την προσωπική του άποψη.Η μαμά Αγριππίνα, πότε δολοπλοκώντας,πότε

συνομωτώντας και πότε φιλώντας κατουρημένες ποδιές,κατάφερε να τον πάρει ψυχοπαίδι του ο Αυτοκράτορας Κλαύδιος.Και μια ωραία ρωμαϊκή μέρα,σπρώ-

χνοντας,ρίχνοντας και ξεπαστρεύοντας ανεπιθύμητους,λαδώνοντας και τάζοντας,

ασθμαίνων και αγκομαχών,σκαρφάλωσε μέχρι τον αυτοκρατορικό θρόνο….και θρο-

νιάστηκε.Κι’ επειδή η αναρρίχηση πολύ τον είχε κουράσει,έκατσε ήσυχος στ’ αυγά του κάνα πεντάρι χρόνια.Μετά,βαρέθηκε να κάθεται κι’ άρχισε να ψάχνει τρόπο να ξεδώσει. Αργία μήτηρ πάσης κακίας.Μη έχοντας άλλη σοβαρότερη απασχόληση,το

Νερωνάκι το ξανάριξε στα σπίρτα!! ΄Αναβε-φύσα-σβύνε,παλιά μου τάχνη κόσκινο,

έσπαγε την ανία του,το χρυσό μου. ΄Ωσπου μια –αποφράδα αυτή τη φορά- Ρωμαϊκή ημέρα τούρθε μια ιδέα!!

-Βρε,δε βάζω στη Ρώμη μια ωραία φωτιά,να το φχαριστηθώ;Νύχτα θα την ανάψω!Να τους πιάσω στον ύπνο.Νάχει πιο πολύ γούστο  έτσι όπως θα τρέχουν οι φουκαριάρηδες να γλυτώσουν!!

Ξέχασα να σας πω-ή σας τόπα,πως ο Νέρων,ήταν καλλιτεχνική φύση το πουλάκι μου.

Με ιδιαίτερες καλλιτεχνικές απόψεις. Απεχθάνετο τις «νεκρές φύσεις»-προτιμούσε τα ταμπλώ-βιβάν. Φώναξε λοιπόν τα τσιράκια του,τους έβαλε από ένα αναμμένο δαυλί στο χέρι καιν τα ξαμόλησε…

-ΠΑΙΔΕΣ!!!Βάλτε φωτιά στα τόπια! Μόνο το νου σας,μη σας πάρουνε πρέφα και μας πλακώσουνε.

Συνηθισμένη τακτική-ή πρακτική θα έλεγα!

Στάχτη και μπούρμπερη που λέτε η Ρώμη! Η φουκαριάρα η Ρώμη!Αχ,δεν μπορείς να καταλάβεις τον πόνο του άλλου αν δεν τον νιώσεις,λέμε. Εμείς,κι’ αν τον έχουμε νιώσει αυτό τον πόνο! Κατάσαρκα!!

Τέλος πάντων,την επομένη της πυρκαγιάς,έγινε μεγάλο σούσουρο στη Σύγκλητο.

Φήμες κυκλοφορούσαν στους διαδρόμους-φήμες αντιμαχόμενες η μια την άλλη.

ΠΟΙΟΣ ΕΚΑΨΕ ΤΗ ΡΩΜΗ, το μέγα αίνιγμα.Κάποιοι,δειλά-δειλά το ξεστομίσανε.

-Να δείτε που αυτός ο τρελλάρας την έκαψε!Από μικρός είχε μανία με τα σπίρτα.

-Αηδίες,είπανε άλλοι.Λασπολογίες!Εμπρηστής βαλτός και πληρωμένος απ΄τους

αντιπάλους την έβαλε τη φωτιά!Για να ρίξουν στον αυτοκράτορά μας την ευθύνη και να τον εκθρονίσουν.

-Καθόλου,αντέκρουσαν οι πρώτοι. Τρελλός είναι ο άνθρωπος κι’ έβαλε φωτιά για το κέφι του.Μην τον ξεσυνερίζεστε.Η Αγορά έχει βουήξει,έχει κάνει κι΄άλλα τρελλά λένε που δεν τα ξέρουμε.Πού θα πάει όμως ,θα τα μάθουμε. Ουδέν κρυπτόν υπό τον ρωμαϊκό ήλιο!!

Σαχλαμάρες λέω εγώ, διότι όταν κάθεσαι σ’ ένα θρόνο,όσοι δεν τολμούν να σε πούν ανίκανο ή εγκληματία,σε λένε επιεικώς τρελλό και καθαρίζουνε.

Υπάρχει πάντως μια λεπτομέρεια,που πολύ θα ήθελα να τη διευκρινίσω.Βράδυ την έβαλε τη φωτιά ο Νέρωνας. Βράδυ,ποιας μέρας άραγε; Ν΄αντιστοιχούσε λέτε η μέρα εκείνη με το δικό μας Σάββατο;Να ήταν δηλαδή σαββατόβραδο που έβαλε τη φωτιά το Νερωνάκι; Όχι…λέω…-επειδή έτσι συνηθίζεται. Συνήθως κάθε σαββατόβραδο…

το καίμε!

Εγώ πάντως,επειδή το μέγα πρόβλημα του εμπρησμού,μας είναι οδυνηρά οικείο,κάθισα και σκέφτηκα μερικά πράγματα.Κατ’ αρχήν,είμαι πεπεισμένη ότι τη φωτιά την έβαλε το πονηρό Νερωνάκι και όχι γιατί έτσι γράφει η ιστορία αλλά γιατι καπνός,χωρίς φωτιά δεν βγαίνει- που πάει να πει,οι φήμες,σπάνια παίρνουν ρους δρόμους …κουτουρού!!

Γιατί την έβαλε; Ας πούμε για ν’ ανοίξει οικόπεδα ,να τα χαρίσει στους κολλητούς κι’ ευνοούμενούς του,που χαράμιζαν τη ζωή τους να τον κανακεύουν,να εξυμνούν τα χαρίσματά του και να τον χειροκροτούν!

Ή,γιατί με πρόσχημα ότι τον ενοχλούσαν οι πλινθογειτονιές και τα χαμόσπιτα,ήθελε

-όπως ακούστηκε τότε,να ξαναχτίσει τη Ρώμη καλλιμάρμαρη κι’ αστραφτερή.Να βγάλει τάχα μου το λαουτζίκο απ’ τα κοτέτσια και να τον εγκαταστήσει σε βιλλίτσες

περιωπής-‘οσο λαό θα γλύτωνε το τσουρούφλισμα δηλαδή-με απώτερο σκοπό να επιτύχει δι’ αυτής της οδού,την αναγκαστική αποκέντρωση,διότι ποιος καθαρόαιμος κι’ ελεύθερος λαουτζίκος,καταδέχεται να ζει κουτουπωμένος σε βιλλίτσες που τούχει χτίσει ένας Νέρωνας,έστω και εντός σχεδίου πόλεως.

Η εκδοχή της νέας, καλλιμάρμαρης Ρώμης  πάντως, υπήρξε εκείνη την εποχή η επικρατέστερη-σε πλήρη συνάρτηση με την όποια υστεροβουλία του Νέρωνα.

Κάποιοι προχώρησαν περισσότερο και είπαν πως πριν μοιράσει στα τσιράκια του τους αναμμένους δαυλούς,είχε ήδη υπογράψει στα μουλωχτά,σύμβαση με μεγάλη Αιγυπτιακή κατασκευαστική εταιρεία (πυραμίδες χτίζανε οι άνθρωποι,τι διάολο!!)

στην οποία ανέθετε το ξαναχτίσιμο της Ρώμης,πάνω σε νέα σχέδια,εξασφαλίζοντας για πάρτη του μίζα σεβαστού ύψους! Τς τς τς- τι να πει κανείς! Η κακοήθεια είναι φαίνεται διαχρονική!!

Εν πάσει περιπτώσει,μόλις κόπασαν οι φλόγες και κρύωσαν τ’αποκαϊδια,η μαμά Αγριππίνα- δεν την είχε καθαρίσει ακόμα ο στοργικός γιόκας της-έστειλε τις σκλάβες της να μαζέψουν μπόλικη στάχτη να τους βρίσκεται  γι’ αλισίβα της μπουγάδας αφού

όπως θα ξέρετε,τότε δεν υπήρχαν τα σημερινά «θαυματουργά» απορρυπαντικά,λευκαντικά και μαλακτικά!

Όσοι καήκανε,καήκανε λοιπόν,οι ρωμα¨οκές λεγεώνες κάπου παρουσίασαν μερικά κενά που δεν άργησαν να ξαναγεμίσουν,αφού ούτε τ΄αντισυλληπτικά υπήρχαν τότε,

ο εμπρηστής Νέρων ,κάπου δεν άντεξε το βάρος των ενοχών του κι’ αυτοκτόνησε δια χειρ΄ς τρίτου- έβαλε δηλαδή να του κάνουν χαρακίρι-γι’ αυτό και μίλησα στην αρχή περί ευαισθησίας έστω και αμφισβητούμενης.

Είδατε εσείς κανένα δικό μας «εμπρηστή» να δείχνει παρόμοια ευαισθησία;Κανέναν!!

Η Ρώμη,κουτσά- στραβά ξαναχτίστηκε,η κάθαρση κατά κάποιο τρόπο με την αυτο-

κτονία του Νέρωνα επήλθε,η ρετσινιά όμως του έμεινε!Και γι’ αυτό,τον έγραψε η ιστορία. Διότι βέβαια για να γραφτείς στην ιστορία,δεν είναι απαραίτητο να έχεις κάνει κάτι πολύ καλό.Μπορείς να γραφτείς και με κάτι πολύ κακό. Αυτό είναι δυστυχώς το κακό με την ιστορία.΄Υστερα κι’ αφού έχεις γραφτεί στην Ιστορία,

αν η κακοτυχία (η δική μας) το φέρει την ιστορία να την αναστγγράψει ή να τη συμπληρώσει κάποιος το ίδιο κακός με σένα που έκανες το πολύ κακό,σου λέει,

αυτός μου μοιάζει- άρα είναι καλό ανθρωπάκι (γιατί ποιος πιστεύει κακό τον εαυτό του;)-και σου ανασυνθέτει,σου αναδομεί το προφίλ καταλλήλως!Ο τάδε, σου λέει;

Καρδιά μάλαμα!Μάλαμα καρδιά! Κι’ έτσι δια της καταλλήλου και πάντα ιδιοτελούς περιποιήσεως και παραποιήσεως,βλέπουμε καμιά φορά στις σελίδες της Ιστορίας,ανθρώπους τέρατα από γέννα να εμφανίζονται ως άκακοι αμνοί ή ακόμα και ως σωτήρες της ανθρωπότητας

Γι’ αυτό λέω εγώ,πρέπει πάντα να προσέχουμε πολύ σε ποιον δίνουμε ή επιτρέπουμε να ξαναγράψει την Ιστορία.Διότι το τι λέμε σήμερα εμείς,μετά από 100-200 χρόνια,δεν θα έχει την παραμικρή σημασία με βάση το ελληνικότατο «έπεα πτερό-

εντα».Το τι θα γράψει εκείνος όμως πολύ θα μετρήσει βάσει του λατινικότατου και σοφότατου scripta manent,που θάλεγε και το πυρομανές,τρελλούτσικο Νερωνάκι!

 Οι φετεινές μεγάλες πυρκαγιές,απέδειξαν πως ΚΑΙ οι Νέρωνες είναι τελικά διαχρονικοί!!Εξακολουθούν να γεννιούνται,να μεγαλώνουν ,να δρουν ανάμεσά μας

και να μας καίνε κάθε χρόνο,καίγοντας τα δάση,δηλαδή το οξυγόνο μας-δηλαδή την αναπνοή μας –δηλαδή την ίδια τη ζωή μας.

Δαυλούς αναμμένους  τα τσιράκια του Ρωμαίου αυτοκράτορα;

Στουπιά,βενζίνη και γκαζάκια τα δικά μας τσιράκια –εντολοδόχοι του κάθε

ντόπιου ή ξένου «αυτοκράτορα της κομπίνας».

Κουράγιο παιδιά!Μην απογοητεύεστε.

Μέχρι τους Ευζώνους,όλο και κάτι θάχει μείνει άκαφτο!

Κάψτε το!!!!

Να τελειώνουμε πια με τα δάση!

Και με τους εαυτούς μας!!!

Σ.τ