Η επιστροφή στην καθημερινότητα,από την επομένη κιόλας,μ’έφερε ξανά αντιμέτωπη με τα δικά μου προβλήματα,που ακόμα δεν είχα καταφέρει να τα
εξομαλύνω.Η επανεμφάνιση του Τζαννή Κάτρη,ηταν καταλυτική για μένα.
Ο Τζαννής ήταν η ζωντανή απόδειξη πως η ζωή εξακολουθεί να κρύβει τις πιο απίθανες εκπλήξεις.Σκεφτόμουν τη Χρυσή.Μετά από όσα είχε περάσει,θα είχε την ευκαιρία να πλέξει με το βελονάκι ένα τελευταίο δαντελένιο όνειρο,την ώρα που
εγώ,ετοιμαζόμουν σχεδόν παραιτημένη από κάθε συναισθηματική διεκδίκηση
να βουλιάξω σε μια ζωή χωρίς ξαφνιάσματα,συμβιβασμένη,χωρίς σκιρτήματα αναπάντεχα.Μια ζωή που θα την φορούσα σαν φόρεμα παλιό,γυρισμένο τα
μέσα έξω,για να φαίνεται καινούργιο.
Ήμουν εγώ αυτή;Μια γυναίκα που με το χαρτί και το μολύβι στο χέρι,επιχειρούσε
να ζωγραφίσει μια χρωματιστή εικόνα ζωής που τελικά της έβγαινε ασπρόμαυρη;
ανυπομονω :)
ΑπάντησηΔιαγραφή