ΤΑ ΣΚΟΥΛΑΡΙΚΑΚΙΑ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ ΜΟΥ!

ΤΑ ΣΚΟΥΛΑΡΙΚΑΚΙΑ ΤΗΣ  ΓΙΑΓΙΑΣ ΜΟΥ!!

Δεξιά+Αριστερά!!

(Κείμενο από την εκπομπή μου ΠΑΡΤΕ ΜΕ ΣΤΑ ΣΟΒΑΡΑ (ΑΛΦΑ 9,65) ,που βγήκε στον αέρα ζωντανά, στις 22 Ιουνίου 1990.Ανατρέξτε στην τότε,πολιτική επικαιρότητα !)

Είπα κι εγώ,σαν όλες τις καλές και προκομμένες νοικοκυρές,εργαζόμενες και μη,

να βάλω τέλος πάντων μια τάξη στο νοικοκυριό μου.

Καλοκαιράκι μπήκε για τα καλά και να σας πω την αλήθεια,τις δύο τελευταίες εβδομάδες,μ’έφαγε η μαύρη ζήλεια! Όποτε έκανα πως σκάω μύτη στο μπαλκόνι,

να,χαλιά να λιάζονται από’δω,να, μάλλινα φρεσκοπλυμένα να στεγνώνουν από’κει,

κουρτίνες απλωμένες στις ταράτσες ν’ ανεμίζουν σαν πανιά ιστιοφόρου,έμπα-έβγα η διπλανή,να τινάζει παπλώματα, ν’ αλλάζει χώμα στις ζαρντινιέρες,να πλένει βεράντες,

να βάφει κάγκελα κι έπιπλα φερ-φορζέ….Για στάσου,λέω…Τελικά,αλλάξαμε εποχή.

Φάγαμε και τον Ιούνιο. Κάτι πρέπει να κάνω κι εγώ. Μόνη μου ζω κι’ όπως θέλω το κουμαντάρω το καράβι αλλά κάποτε,πρέπει να βγάλω το χειμωνιάτικο πάπλωμα κάτω απ’ το φρέσκο καλοκαιρινό σεντόνι και να το φυλάξω στη ντουλάπα.Να μαζέ-

ψω κανένα δίσκο και κανένα βιβλίο απ΄τη μοκέτα,πούχω γίνει ακροβάτισσα για να

κυκλοφορήσω μέσα στο ίδιο μου το σπίτι! Ντροπή μου,δηλαδή!!

Το Σαββατοκύριακο λοιπόν που μας πέρασε,έστρωσα το προγραμματάκι μου.

Σάββατο πρωί,πάμε για μπάνιο.Γυρίζουμε μεσημεράκι,τρώμε,κοιμόμαστε κάνα δίωρο  και τ’ απόγευμα,μάζεμα όλα τα μάλλινα και πλυντήρια- ένα,δύο,τρία-όσα πάρει. ΄Οσο θα πλένει το πλυντήριο,θα μαζέψω δίσκους,βιβλία,τσάντες και παπούτσια χειμωνιάτικα. Μετά θ’ απλώσω και μετά…θ’ αράξω!

Μέχρι το μεσημέρι,το πρόγραμμα κύλησε ομαλά. Πήγα για μπάνιο,γύρισα,έφαγα και κοιμήθηκα…Θες ο ήλιος που με χτύπησε κατακέφαλα…θες η δροσούλα που έμπαινε απ’ την ανοιχτή μπαλκονόπορτα…-ξύπνησα στις εννιά το βράδυ. Ρόϊδο τά’κανες,με μάλωσε η συνείδησή μου. -Τι θα γίνει με τα μάλλινα; -Τώωωωρα;Τέτοια ώρα; Κι’ αύριο μέρα είναι!Γιατί,θα πέσει η ζάχαρη στο νερό; ΄Ααασε με, καημένη!!

Ξημέρωσε Κυριακή. ΄Αντε,λέω. Μπανάκι απαραιτήτως και τ’ απόγευμα δουλειά! Σήμερα δεν έχει κοπάνα γιατί θα μείνει απλήρωτο το γραμμάτιο για τ’ άλλο σαββα-

τοκύριακο! Ωραία! ΄Εκανα «τόκα το» με τον εαυτό μου,και πήγα για τη βουτιά στη

θαλασίτσα με ανάλαφρη καρδιά και ήσυχη συνείδηση.

Τ’ απόγευμα, ξύπνησα στις επτά!Τί φταίω’γω!Δουλεύω,έτσι;Κουράζομαι. Δεν θα γίνω και μηχανάκι επειδή έτσι το θέλει το alter ego μου!!Α!!!

Εντάξει,άσε τα μάλλινα-ν΄αρχίσουμε από τα ψιλά,τα ψιλολοϊδια δηλαδή. Πρώτα αυτά κι’ ύστερα τα πιο χοντρά!Η τάξη-τάξη αλλά δεν είπαμε να πέσουμε και με τα μούτρα.

Πρώτα-πρώτα,αποφάσισα να βάλω σε τάξη τα τζοβαίρια μου.Τί τζοβαίρια δηλαδή- μη λέμε κι’ ό,τι θέλουμε…Απ’ τη στιγμή που πρόλαβε και μου βούτηξε πρώτη το διαμάντι κοχινόρ,το Λιζάκι η Τέηλορ,τι περιμένετε να έχω εγώ από κοσμήματα;

Φαταούλας,αυτό το κορίτσι. Εγώ…ένα ζευγάρι σκουλαρικάκια αντίκες,με μπριγιαντάκια σαν ριζάκια,και δυο δαχτυλιδάκια. ΄Όλα τ’ άλλα, γιάλλινες χρωματιστές χάντρες και ανοξείδωτα μέταλλα!!!Αυτά όλα κι’ όλα. Τα δε σ κ ο υ λ α-

ρ ι κ ά κ ι α,έχουνε μεγάλη ιστορία!!Ήτανε της γιαγιάς μου της Σεβαστής- δώρο του παππού. Φερμένα απ’ τη Ρωσία. Μια σταλιά πραματάκια αλλά ήταν χειροποίητα κι’ από κόκκινο χρυσό,ρώσικο! Η γιαγιά μου δεν τάβγαζε απ’ τ’ αυτιά της, ούτε κι’ όταν λουζότανε γιατί, λέει,η ζεστή σαπουνάδα καθάριζε και γιάλιζε το χρυσάφι και τις πετρούλες.

Τέλος πάντων, όταν πέθανε η γιαγιάκα μου, η μαμά μου κι’ η θείτσα μου,η αδερφούλα της δηλαδή,βάλανε κάτω ό,τι είχε και δεν είχε και πολύ φιλότιμα,αρχίσανε τη μοιρασιά!Ένα σου-ένα μου!Ένα τραπεζομάντηλο με δαντέλα η Γιουλίτσα-αυτή ήταν η μαμά μου,ένα τραπεζομάντηλο με κοφτό ασπροκέντημα η Βικτωρίτσα-αυτή είναι η θείτσα μου. Μια μαξιλαροθήκη με κεντημένα πλακέ ασπρολούλουδα η μια, το ζευγάρι της η άλλη.Τη ξύλινη κουτάλα του χαλβά η μια, τη ξύλινη κουτάλα για τη μπεσαμέλ η άλλη. Φτάσανε και στα σκουλαρικάκια.΄Ένα σου-ένα μου κι’ εδώ! ΄Ένα σκουλαρίκι η Γιουλίτσα, ένα σκουλαρίκι η Βικτωρίτσα! Τέτοια εντιμότητα στη μοιρασιά! Πού να βρεθεί στις μέρες μας!!!

Για να είμαι ειλικρινής,το σκεπτικό αυτής της μοιρασιάς-του ένα σου ένα μου,ακόμα και στα σκουλαρίκια, δεν μπόρεσα να το κατανοήσω ποτέ. Χρόνια ολόκληρα,κάθε φορά που σκάλιζα το κουτί με τα λιγοστά χρυσαφικά της μανούλας μου,έπεφτα πάνω στο μοναχικό σκουλαρίκι. Και κάθε φορά,ο ίδιος διάλογος:

-Ωραίο σκουλαρίκι!

-Κομψοτέχνημα,παιδί μου!Αλλά τι να το κάνεις-ένα είναι!

-Η θεία δεν έχει το άλλο;

-Ναι,ναι!Κι’ αυτή,ένα έχει!

-Γιατί βρε κορίτσια; Από δυο αυτιά δεν είχατε; Δεν τά’παιρνε μια απ’ τις δυο,να πιάσουνε και τόπο;

-Α!Τα κρατήσαμε από ένα για ενθύμιο απ΄τη γιαγιά σου!

Τα κρατήσανε για ενθύμιο και για τριάντα χρόνια,ούτε για δανεικό δεν έδωσε η μια το σκουλαρίκι της στην άλλη!

Τριάντα χρόνια,τα φουκαριάρικα τα σκουλαρικάκια,μείνανε αποκομμένα το ένα απ’ τ΄άλλο, καταχωνιασμένα σε δυο διαφορετικά κουτιά,σε δυο διαφορετικά συρτάρια.Τριάντα χρόνια,δεν είδανε το φως του ήλιου. Ξέρανε πως είχανε ταίρι και ταίρι δεν βλέπανε. ΄Ωσπου,πριν από καμιά δεκαριά χρόνια, μια μέρα που ξανασκάλιζα το κουτί με τα χρυσαφικά της μαμάς μου ,δεν κρατήθηκα.

-Καλέ μαμά,μου το δίνεις;

-Ένα σκουλαρίκι;΄Τι να το κάνεις;

-Τι σε νοιάζει!Μου το δίνεις;

-Μα είναι ενθύμιο απ΄τη γιαγιά σου!!

-Ε, τ’ όνομά της δεν έχω; Θα το κάνω δαχτυλίδι,να το φοράω,να το βλέπεις,να τη θυμόμαστε πιο καλά κι’ οι δυό μας.

Πριν προλάβει να μου πει όχι,το βούτηξα.

Την άλλη μέρα πάω στη θεία μου.

-Θείτσα μου, έχεις ένα σκουλαρίκι…

-Α, το ρώσικο της γιαγιάς σου λες…

-Αυτό !Μου το δίνεις;

-Μα είναι ε ν θ ύ μ ι ο!!

-Τι ενθύμιο θείτσα μου! Δυο φτωχά σκουλαρικάκια εκεί πέρα,τριάντα χρόνια χώρια!!Δεν τα λυπάστε;

-Μα ένα σκουλαρίκι!!Τί θα το κάνεις παιδάκι μου;

-Δαχτυλίδι!

-Και γιατί να μην το κάνω δαχτυλίδι εγώ; Καλή ιδέα είναι.

-Ε, τότε κράτα το σκουλαρίκι,να κρατήσω κι’ εγώ τη μοκέττα!

-Ποια μοκέτα;

-Την καινούρια που θα σου έστρωνα στο σαλόνι!

-Ααα! ΄Αμα είναι έτσι, πάρτο!

…Και βούτηξα και το δεύτερο!

Αμ΄δε, που τα έκανα δαχτυλίδια!!Τα γιάλισα,τα φρεσκάρισα,τρύπησα και τ’ αυτιά

μου και τα κρέμασα,οικογενειακά υπερήφανη που,επιτέλους,κατάφερα κι’ έσμιξα στ’ αυτάκια μου,τα ταλαιπωρημένα και για τριάντα ολόκληρα χρόνια αποξενωμένα ,σκουλαρικάκια της γιαγιάκας μου!Μια διαχωριστική γραμμή  τριάντα ετών, πήγε περίπατο!Δεν ήταν και λίγο-καθόλου λίγο θα έλεγα.

Τώρα βέβαια,αυτά τα σκουλαρίκια της γιαγιάς μου,παρουσιάζουν το εξής πρόβλημα:

Φαίνεται πως παρά το γεγονός ότι αποτελούν «ζευγάρι»,τόσα χρόνια μακρυά το ένα απ’ το άλλο,μάθανε να ζούνε χώρια-και μαζί δεν κάνουνε!Κάθε φορά που τα βγάζω

απ’ τ’ αυτιά μου, τ’ ακουμπάω δίπλα-δίπλα,πάνω στο μάρμαρο της σιφονιέρας.Όταν

πάω να τα ξαναφορέσω, περιέργως,βρίσκω πάντα μόνο το ένα.Το άλλο ,όλο και το ψάχνω-αίμα φτύνω κάθε φορά μέχρι να το βρω,χωμένο πότε ανάμεσα σε χαρτιά,πότε

ανακατεμένο με τα χάντρινα κολλιέ μου! Ανεξήγητο! Και κάτι ακόμα που παραμένει ανξήγητο: Ποιο απ’ τα δυο την κοπανάει-το δεξί ή τ’ αριστερό; Αυτό δεν θα το μάθω ποτέ γιατί είναι ο λ ό ι δ ι α!! Τόσο ,που κάθε φορά που τα φοράω ανατωτιέμαι-έχω κρεμάσει το δεξί σκουλαρίκι στο δεξί αυτί και τ’ αριστερό σκουλαρίκι στο αριστερό αυτί…ή μήπως τάμπλεξα δεξί μ’ αριστερό κι’ αριστερό με δεξί;Αυτό όμως, δεν μ’ ενοχλεί και τόσο-εδώ που έχουμε φτάσει μπλέκουμε τ’ αριστερό με το δεξί μανίκι…

στα σκουλαρίκια θα κολλήσουμε;Άλλο μ’ ενοχλεί εμένα. Μ’ ενοχλεί που δυσκολεύονται να μονοιάσουν.Μόνο όταν τα φορώ στ’ αυτάκια μου ,κάπως τα βρίσκουνε. Αλλά και πάλι,κρατούν κάποια απόσταση-με το πρόσωπό μου ανάμεσά τους.

Κι’ έχω φτάσει στο σημείο να πιστεύω, ότι εκείνος ο παλιός,παραδοσιακός τρόπος μοιρασιάς-το ένα σου  ένα μου δηλαδή,ήταν λάθος! Είναι πολύ προτιμότερη η μοιρασιά,όπως την εννοούν και την πραγματοποιούν οι περισσότεροι ,σήμερα!

Ένα μου ένα σου, ένα μου ένα  μου, ένα μου ένα σου ένα μου…και πάει λέγοντας!

΄Ετσι, μπορείς να ελέγχεις,με μικρές απώλειες, τι πρέπει να πέσει στο μερτικό σου-

κι’ έχεις τη δυνατότητα να προλαβαίνεις και να μη χωρίζεις τ’ αξεχώριστα!Καταφέρνεις δηλαδή να παίρνεις τα «σετάκια» κομπλέ-και ν’ αφήνεις τα

σκόρπια για τους άλλους!!!

Είναι πολύ καλύτερα έτσι! Π ο λ ύ  καλύτερα!

Αυτό που σας λέω, να το κρεμάσετε σκουλαρίκι στ’ αυτί σας!!

Σέβη Τηλιακού\

(Υ.Γ. Εδώ και  είκοσι πέντε χρόνια, τα σκουλαρικάκια της γιαγιάς μου,βρίσκονται στα χέρια της κόρης μου,κληρονομικώ δικαιώματι!!)