ΑΝ ΕΙΧΕΣ ΦΥΓΕΙ ΠΙΟ ΝΩΡΙΣ -ΕΚΔ.ΜΕΛΙΧΡΥΣΟΣ 2010 /ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

Δημήτρης

Η ώρα δέκα,η βροχή που λίγο πριν φάνηκε να σταματά,ξανάρχισε να πέφτει με μεγαλύτερη ένταση από πριν.Η θάλασσα φουσκωμένη κι΄αγριεμένη,χτυπούσε αφρίζοντας το χαμηλό τοιχάκι της προκυμαίας.Ο ουρανός,μαυρισμένος.Το πήρε απόφαση.Βγήκε τρέχοντας απ΄το μπαρ και χώθηκε στ΄αυτοκίνητο βρίζοντας θεούς και δαίμονες.Φτάνοντας στο εργοτάξιο,έδιωξε όσους εργάτες είχαν μείνει να τον περιμένουν κι΄αποφάσισε να γυρίσει σπίτι.Μέσα στ΄αυτοκίνητο,θυμήθηκε την υπόσχεση στη γυναίκα του.-Θα σε ξαναπάρω,είχε πει στη Φανή.-Καλύτερα έτσι.

Δεν θα την έπαιρνε-γιατί  να την  πάρει;Για να της δώσει τον χρόνο να μαζέψει τα

μπόσικα;Απροειδοποίητα θα γύριζε.Φάντης μπαστούνι!Μπορεί να τη τσάκωνε με το τηλέφωνο στο χέρι.Δεν του τόβγαζε κανένας απ΄το μυαλό ότι εκείνη η φιλενάδα

της ,η Ματίνα,όλο και θα την έπαιρνε τις ώρες που εκείνος έλειπε.Θα τα λέγανε οι δυο τους.Η δικιά του,θα της ξέρναγε τα παράπονά της.Η Ματίνα ήξερε-έκοβε το κεφάλι του πως ήξερε.

Το καταλάβαινε απ΄τον τρόπο της,κάθε φορά που τη συναντούσε στο δρόμο γιατί στο σπίτι δεν τολμούσε να πατήσει .Το μπασμένο!!-Γεια σου Δημήτρη,τι κάνει η Φανούλα; Είναι καλά;Χαιρετίσματα να της πεις..-΄Ολ΄αυτά με νόημα.Σαν να τον ρωτούσε –«ζει ακόμα ή την ξαπόστειλες;»Η πρωϊνή υπόσχεση στον εαυτό του,θάμπωσε.Ξεχάστηκε.Ο θυμός ,ξεπήδησε μέσα του,ορμητικός, σαν πυρακτωμένη λάβα ,απλώθηκε κι΄έθαψε τις καλές του προθέσεις.-Αν την  πιάσω να τηλεφωνεί,θα τη τσακίσω την άτιμη!.Δε θα με ξεμπροστιάζει εμένα η Φανούλα στην  κάθε Ματίνα.Το θηρίο είχε ξυπνήσει πάλι μέσα του,παράλογο, ορεξάτο,

τρίζοντας τα δόντια του.

Παρκάροντας τ΄αμάξι,πρόσεξε τα κλειστά παραθυρόφυλλα.Τί διάολο!΄Εντεκα η ώρα ,κοιμούνται ακόμα;.Και καλά η Φανή,στα χάλια που ήταν .Το παιδί όμως;

Δε μπορεί να κοιμάται κι΄η μικρή.Κι΄αν η μικρή είναι ξύπνια,αποκλείεται η Φανή νάχει πέσει στον ύπνο.΄Εκλεισε μαλακά την πόρτα του αυτοκινήτου και πήγε προς το σπίτι προβληματισμένος.Γύρισε το κλειδί στην κλειδαριά και μπήκε στο χωλ

 ακροπατώντας.Απόλυτη ησυχία.Νέκρα.Πήγε στην κουζίνα.΄Αδεια.΄Αδειες κι΄οι δυο κρεβατοκάμαρες.-Φανή;Αθηνά; Φώναξε, σιγά στην αρχή,πιο δυνατά μετά.Καμμιά απάντηση.Πού στο διάολο πήγανε-αφού της είπα ότι θα γυρίσω σπίτι.Ξαναβγήκε στο χωλ και στάθηκε μπροστά στην κρεμάστρα.Τα μπουφάν τους λείπανε.Είχε βγει με τη μικρή-να πάει πού;Αυτή με το ζόρι έβγαινε απ΄το σπίτι ακόμα και με καλό καιρό.Βγήκε σήμερα μ΄αυτό τον παλιόκαιρο;Και στα χάλια που ήταν;Να πάει πού;

Στεκόταν σαστισμένος,προσπαθώντας να κάνει το μυαλό του να πάρει μπρος.

«Στη μάνα μου θα πήγε,πού αλλού.»-Σήκωσε το τηλέφωνο.΄Όχι! Η Αναστασία είχε να μιλήσει στη νύφη της τρεις μέρες.Ιδέα δεν είχε.

 «Στη μάνα της τότε.»- «Θέλω να πάω,δυο μέρες να τη δω» του είχε πει χτες και τον είχε φέρει εκτός εαυτού.Μαύρη την είχε κάνει αλλά φαίνεται πως το χτεσινό δεν της έβαλε μυαλό.Αυτή η γυναίκα είχε βαλθεί να τον στείλει στα σίδερα.

Ξανασήκωσε το τηλέφωνο.Η Κασσιανή,έπεσε απ΄τα σύννεφα.-«Δυο μήνες έχουμε να τη δούμε.Θαρχόταν σήμερα μ΄αυτό τον παλιόκαιρο;Μήπως βγήκε για τίποτα ψώνια Δημήτρη μου;»Δεν την πίστεψε.Σιγά μην του τόλεγε η παλιόγρια αν ήταν εκεί η κόρη της.Κλείδωσε το σπίτι και ξαναμπήκε στ΄αυτοκίνητο.Η Κασσιανή του άνοιξε τρομοκρατημένη.Ο Δημήτρης όρμησε σπρώχνοντάς την με δύναμη και πήρε σβάρνα το σπίτι. «Πού την κρύβεις;» της φώναξε «πού την  κρύβεις την προκομένη σου;» ΄Ανοιξε τα δωμάτια ένα-ένα.΄Ανοιξε ντουλάπες,έψαξε κάθε γωνιά του σπιτιού.Η Κασσιανή τον ακολουθούσε αποσβολωμένη.Τί έγινε με την κόρη της  και την έψαχνε αυτός ο λυσσασμένος με τέτοια μανία;

-Δεν είν΄εδώ γιε μου,στο είπα.Τί συνέβη Δημήτρη μου,έπαθε τίποτα το κορίτσι μου;

Πού είναι-γιατί τη ψάχνεις παιδί μου;

΄Οπως την άκουγε να μυξοκλαίει,του ήρθε η ιδέα.

-Πού είναι ο κυρ-Μανώλης;

-Στο καφενείο γιε μου.

-Αυτός την πήρε έτσι; Αυτός τη ξεκουβάλησε για να την κρύψει! Με γράψατε όλοι σας κανονικά,έτσι;Να παρακαλάς να μην πέσει στα χέρια μου.Τα χτεσινά πες της.δεν  ήταν τίποτα μπροστά σ΄αυτά που έχει να πάθει.Να με περιμένει της είπα κι΄αυτή μ΄έγραψε και ξεπόρτισε.Η ξεμυαλισμένη!!!

-Παραλογίζεσαι  γιέ μου.Γύρνα σπίτι-εκεί θάναι η Φανή,ηρέμησε.

΄Εφυγε σαν σίφουνας,βρίζοντας χυδαία,την εξαφανισμένη γυναίκα του..Ξαναγύρισε στο σπίτι.΄Αδειο!-Πού πήγε,αναρωτήθηκε με το μυαλό θολωμένο..Γιατί δε γύρισε ακόμα;Γιατί…

Το συνειδητοποίησε ξαφνικά: «Γιατί έφυγε ,ρε ηλίθιε!Στην έκανε!»

Η Κασσιανή ,έκλεισε την  πόρτα πίσω απ΄το Δημήτρη κι΄έμεινε με τα μάτια στο κενό.

Λες; -αναρωτήθηκε.Λες να πήρε τους δρόμους;Τα χτεσινά δε θάναι τίποτα μπροστά σ΄αυτά που θα πάθει ,αν πέσει στα χέρια μου,της είχε πει ο γαμπρός της.Ποιος ξέρει

τι θα τράβηξε το φουκαριάρικο απ΄αυτό τον αλήτη.Λες να το πήρε απόφαση;Να πήρε

το παιδί και νάγινε μπουχός;Μακάρι Παναγία μου!Μακάρι νάχε βρει το κουράγιο

ν΄ανοίξει την πόρτα και να τον παρατήσει.Να γλυτώσει!Καλύτερα στους πέντε δρόμους,παρά κοντά σ΄αυτό το ανήμερο θηρίο.Σιγά –σιγά η βεβαιότητα θέριεψε και ρίζωσε μέσα της.΄Εφυγε! Αν είχε πάει κάπου κοντά,θάχε πάρει τον άντρα της να του το πει-αλλιώς ήξερε τι θα την περίμενε.΄Εφυγε!Για να την ψάχνει αυτός ο εξαποδώ,

πήρε το παιδί και των ομματιών της κι΄έφυγε.

Τηλεφώνησε στο καφενείο.Σήκωσε το τηλέφωνο ο καπετάν-Σέρρος. «Πες του Μανώλη,νάρθει σπίτι,του είπε.Γρήγορα!!»

Τον περίμενε με τη ψυχή στο στόμα,στην πόρτα της κουζίνας.Πριν προλάβει να τη ρωτήσει,του το ξεφώνισε.

-΄Εφυγε,Μανώλη μου!! Η Φανή πήρε το παιδί και λάκισε!!

΄Εμεινε άγαλμα ο ηλικιωμένος άντρας.

Τι΄ναι αυτά που λες ,γυναίκα;Πώς έφυγε δηλαδή-να πάει πού;

-΄Ηρθε αυτός ο αφορεσμένος και την έψαχνε.Παντού την έψαξε-δεν τη βρήκε.Θα χανόταν η Φανή ,έτσι,στα καλά του καθουμένου;΄Εφυγε σου λέω!!΄Εφυγε να γλυτώσει.

Ο κυρ-Μανώλης,προσπάθησε να κρατήσει τη ψυχραιμία του.΄Εξυσε το κεφάλι του

όπως συνήθιζε,όταν ήθελε να οργανώσει τη σκέψη του:

-Πάρε τηλέφωνο τη Ματίνα,τη φιλενάδα της.Αυτή κάτι μπορεί να ξέρει.

Η Ματίνα ,έμεινε σύξυλη με το νέο. «΄Όχι,δεν ήξερε τίποτε αλλά αν η Φανούλα τ΄αποφάσισε και τον παράτησε τον αλήτη,μπράβο της!!Καιρός ήταν!!»

-Πάρε τη Λένια,Κασσιανή.Αφού δε ξέρει η Ματίνα,θα ξέρει αυτή.Θα της τηλεφώνησε.Αδερφή της είναι.Αν πήρε τέτοια απόφαση η Φανή,κάποιον θα ειδοποίησε.΄Ετσι πήρε τους δρόμους,στα τυφλά,μ΄ένα μωρο στην αγκαλιά;Δεν μπορεί!!

Η Λένια δεν απαντούσε.Για μια ώρα και βάλε,η Κασσιανή καλούσε κάθε τόσο τον αριθμό της μεγάλης κόρης της κι΄απάντηση δεν έπαιρνε.

-Δεν το σηκώνει,θα λείπει, είπε στον άντρα της.-Τι θα κάνουμε Μανώλη μου;-Εκείνος,σκούπισε με την παλάμη τον ιδρώτα στο μέτωπό του κι΄έγειρε το κεφάλι στο τραπέζι της κουζίνας,αποκαρδιωμένος. -«Φωτιά στα μπατζάκια μας»,βόγγηξε.

Δημήτρης

Η ώρα δέκα,η βροχή που λίγο πριν φάνηκε να σταματά,ξανάρχισε να πέφτει με μεγαλύτερη ένταση από πριν.Η θάλασσα φουσκωμένη κι΄αγριεμένη,χτυπούσε αφρίζοντας το χαμηλό τοιχάκι της προκυμαίας.Ο ουρανός,μαυρισμένος.Το πήρε απόφαση.Βγήκε τρέχοντας απ΄το μπαρ και χώθηκε στ΄αυτοκίνητο βρίζοντας θεούς και δαίμονες.Φτάνοντας στο εργοτάξιο,έδιωξε όσους εργάτες είχαν μείνει να τον περιμένουν κι΄αποφάσισε να γυρίσει σπίτι.Μέσα στ΄αυτοκίνητο,θυμήθηκε την υπόσχεση στη γυναίκα του.-Θα σε ξαναπάρω,είχε πει στη Φανή.-Καλύτερα έτσι.

Δεν θα την έπαιρνε-γιατί  να την  πάρει;Για να της δώσει τον χρόνο να μαζέψει τα

μπόσικα;Απροειδοποίητα θα γύριζε.Φάντης μπαστούνι!Μπορεί να τη τσάκωνε με το τηλέφωνο στο χέρι.Δεν του τόβγαζε κανένας απ΄το μυαλό ότι εκείνη η φιλενάδα

της ,η Ματίνα,όλο και θα την έπαιρνε τις ώρες που εκείνος έλειπε.Θα τα λέγανε οι δυο τους.Η δικιά του,θα της ξέρναγε τα παράπονά της.Η Ματίνα ήξερε-έκοβε το κεφάλι του πως ήξερε.

Το καταλάβαινε απ΄τον τρόπο της,κάθε φορά που τη συναντούσε στο δρόμο γιατί στο σπίτι δεν τολμούσε να πατήσει .Το μπασμένο!!-Γεια σου Δημήτρη,τι κάνει η Φανούλα; Είναι καλά;Χαιρετίσματα να της πεις..-΄Ολ΄αυτά με νόημα.Σαν να τον ρωτούσε –«ζει ακόμα ή την ξαπόστειλες;»Η πρωϊνή υπόσχεση στον εαυτό του,θάμπωσε.Ξεχάστηκε.Ο θυμός ,ξεπήδησε μέσα του,ορμητικός, σαν πυρακτωμένη λάβα ,απλώθηκε κι΄έθαψε τις καλές του προθέσεις.-Αν την  πιάσω να τηλεφωνεί,θα τη τσακίσω την άτιμη!.Δε θα με ξεμπροστιάζει εμένα η Φανούλα στην  κάθε Ματίνα.Το θηρίο είχε ξυπνήσει πάλι μέσα του,παράλογο, ορεξάτο,

τρίζοντας τα δόντια του.

Παρκάροντας τ΄αμάξι,πρόσεξε τα κλειστά παραθυρόφυλλα.Τί διάολο!΄Εντεκα η ώρα ,κοιμούνται ακόμα;.Και καλά η Φανή,στα χάλια που ήταν .Το παιδί όμως;

Δε μπορεί να κοιμάται κι΄η μικρή.Κι΄αν η μικρή είναι ξύπνια,αποκλείεται η Φανή νάχει πέσει στον ύπνο.΄Εκλεισε μαλακά την πόρτα του αυτοκινήτου και πήγε προς το σπίτι προβληματισμένος.Γύρισε το κλειδί στην κλειδαριά και μπήκε στο χωλ

 ακροπατώντας.Απόλυτη ησυχία.Νέκρα.Πήγε στην κουζίνα.΄Αδεια.΄Αδειες κι΄οι δυο κρεβατοκάμαρες.-Φανή;Αθηνά; Φώναξε, σιγά στην αρχή,πιο δυνατά μετά.Καμμιά απάντηση.Πού στο διάολο πήγανε-αφού της είπα ότι θα γυρίσω σπίτι.Ξαναβγήκε στο χωλ και στάθηκε μπροστά στην κρεμάστρα.Τα μπουφάν τους λείπανε.Είχε βγει με τη μικρή-να πάει πού;Αυτή με το ζόρι έβγαινε απ΄το σπίτι ακόμα και με καλό καιρό.Βγήκε σήμερα μ΄αυτό τον παλιόκαιρο;Και στα χάλια που ήταν;Να πάει πού;

Στεκόταν σαστισμένος,προσπαθώντας να κάνει το μυαλό του να πάρει μπρος.

«Στη μάνα μου θα πήγε,πού αλλού.»-Σήκωσε το τηλέφωνο.΄Όχι! Η Αναστασία είχε να μιλήσει στη νύφη της τρεις μέρες.Ιδέα δεν είχε.

 «Στη μάνα της τότε.»- «Θέλω να πάω,δυο μέρες να τη δω» του είχε πει χτες και τον είχε φέρει εκτός εαυτού.Μαύρη την είχε κάνει αλλά φαίνεται πως το χτεσινό δεν της έβαλε μυαλό.Αυτή η γυναίκα είχε βαλθεί να τον στείλει στα σίδερα.

Ξανασήκωσε το τηλέφωνο.Η Κασσιανή,έπεσε απ΄τα σύννεφα.-«Δυο μήνες έχουμε να τη δούμε.Θαρχόταν σήμερα μ΄αυτό τον παλιόκαιρο;Μήπως βγήκε για τίποτα ψώνια Δημήτρη μου;»Δεν την πίστεψε.Σιγά μην του τόλεγε η παλιόγρια αν ήταν εκεί η κόρη της.Κλείδωσε το σπίτι και ξαναμπήκε στ΄αυτοκίνητο.Η Κασσιανή του άνοιξε τρομοκρατημένη.Ο Δημήτρης όρμησε σπρώχνοντάς την με δύναμη και πήρε σβάρνα το σπίτι. «Πού την κρύβεις;» της φώναξε «πού την  κρύβεις την προκομένη σου;» ΄Ανοιξε τα δωμάτια ένα-ένα.΄Ανοιξε ντουλάπες,έψαξε κάθε γωνιά του σπιτιού.Η Κασσιανή τον ακολουθούσε αποσβολωμένη.Τί έγινε με την κόρη της  και την έψαχνε αυτός ο λυσσασμένος με τέτοια μανία;

-Δεν είν΄εδώ γιε μου,στο είπα.Τί συνέβη Δημήτρη μου,έπαθε τίποτα το κορίτσι μου;

Πού είναι-γιατί τη ψάχνεις παιδί μου;

΄Οπως την άκουγε να μυξοκλαίει,του ήρθε η ιδέα.

-Πού είναι ο κυρ-Μανώλης;

-Στο καφενείο γιε μου.

-Αυτός την πήρε έτσι; Αυτός τη ξεκουβάλησε για να την κρύψει! Με γράψατε όλοι σας κανονικά,έτσι;Να παρακαλάς να μην πέσει στα χέρια μου.Τα χτεσινά πες της.δεν  ήταν τίποτα μπροστά σ΄αυτά που έχει να πάθει.Να με περιμένει της είπα κι΄αυτή μ΄έγραψε και ξεπόρτισε.Η ξεμυαλισμένη!!!

-Παραλογίζεσαι  γιέ μου.Γύρνα σπίτι-εκεί θάναι η Φανή,ηρέμησε.

΄Εφυγε σαν σίφουνας,βρίζοντας χυδαία,την εξαφανισμένη γυναίκα του..Ξαναγύρισε στο σπίτι.΄Αδειο!-Πού πήγε,αναρωτήθηκε με το μυαλό θολωμένο..Γιατί δε γύρισε ακόμα;Γιατί…

Το συνειδητοποίησε ξαφνικά: «Γιατί έφυγε ,ρε ηλίθιε!Στην έκανε!»

Η Κασσιανή ,έκλεισε την  πόρτα πίσω απ΄το Δημήτρη κι΄έμεινε με τα μάτια στο κενό.

Λες; -αναρωτήθηκε.Λες να πήρε τους δρόμους;Τα χτεσινά δε θάναι τίποτα μπροστά σ΄αυτά που θα πάθει ,αν πέσει στα χέρια μου,της είχε πει ο γαμπρός της.Ποιος ξέρει

τι θα τράβηξε το φουκαριάρικο απ΄αυτό τον αλήτη.Λες να το πήρε απόφαση;Να πήρε

το παιδί και νάγινε μπουχός;Μακάρι Παναγία μου!Μακάρι νάχε βρει το κουράγιο

ν΄ανοίξει την πόρτα και να τον παρατήσει.Να γλυτώσει!Καλύτερα στους πέντε δρόμους,παρά κοντά σ΄αυτό το ανήμερο θηρίο.Σιγά –σιγά η βεβαιότητα θέριεψε και ρίζωσε μέσα της.΄Εφυγε! Αν είχε πάει κάπου κοντά,θάχε πάρει τον άντρα της να του το πει-αλλιώς ήξερε τι θα την περίμενε.΄Εφυγε!Για να την ψάχνει αυτός ο εξαποδώ,

πήρε το παιδί και των ομματιών της κι΄έφυγε.

Τηλεφώνησε στο καφενείο.Σήκωσε το τηλέφωνο ο καπετάν-Σέρρος. «Πες του Μανώλη,νάρθει σπίτι,του είπε.Γρήγορα!!»

Τον περίμενε με τη ψυχή στο στόμα,στην πόρτα της κουζίνας.Πριν προλάβει να τη ρωτήσει,του το ξεφώνισε.

-΄Εφυγε,Μανώλη μου!! Η Φανή πήρε το παιδί και λάκισε!!

΄Εμεινε άγαλμα ο ηλικιωμένος άντρας.

Τι΄ναι αυτά που λες ,γυναίκα;Πώς έφυγε δηλαδή-να πάει πού;

-΄Ηρθε αυτός ο αφορεσμένος και την έψαχνε.Παντού την έψαξε-δεν τη βρήκε.Θα χανόταν η Φανή ,έτσι,στα καλά του καθουμένου;΄Εφυγε σου λέω!!΄Εφυγε να γλυτώσει.

Ο κυρ-Μανώλης,προσπάθησε να κρατήσει τη ψυχραιμία του.΄Εξυσε το κεφάλι του

όπως συνήθιζε,όταν ήθελε να οργανώσει τη σκέψη του:

-Πάρε τηλέφωνο τη Ματίνα,τη φιλενάδα της.Αυτή κάτι μπορεί να ξέρει.

Η Ματίνα ,έμεινε σύξυλη με το νέο. «΄Όχι,δεν ήξερε τίποτε αλλά αν η Φανούλα τ΄αποφάσισε και τον παράτησε τον αλήτη,μπράβο της!!Καιρός ήταν!!»

-Πάρε τη Λένια,Κασσιανή.Αφού δε ξέρει η Ματίνα,θα ξέρει αυτή.Θα της τηλεφώνησε.Αδερφή της είναι.Αν πήρε τέτοια απόφαση η Φανή,κάποιον θα ειδοποίησε.΄Ετσι πήρε τους δρόμους,στα τυφλά,μ΄ένα μωρο στην αγκαλιά;Δεν μπορεί!!

Η Λένια δεν απαντούσε.Για μια ώρα και βάλε,η Κασσιανή καλούσε κάθε τόσο τον αριθμό της μεγάλης κόρης της κι΄απάντηση δεν έπαιρνε.

-Δεν το σηκώνει,θα λείπει, είπε στον άντρα της.-Τι θα κάνουμε Μανώλη μου;-Εκείνος,σκούπισε με την παλάμη τον ιδρώτα στο μέτωπό του κι΄έγειρε το κεφάλι στο τραπέζι της κουζίνας,αποκαρδιωμένος. -«Φωτιά στα μπατζάκια μας»,βόγγηξε.

Δημήτρης

Η ώρα δέκα,η βροχή που λίγο πριν φάνηκε να σταματά,ξανάρχισε να πέφτει με μεγαλύτερη ένταση από πριν.Η θάλασσα φουσκωμένη κι΄αγριεμένη,χτυπούσε αφρίζοντας το χαμηλό τοιχάκι της προκυμαίας.Ο ουρανός,μαυρισμένος.Το πήρε απόφαση.Βγήκε τρέχοντας απ΄το μπαρ και χώθηκε στ΄αυτοκίνητο βρίζοντας θεούς και δαίμονες.Φτάνοντας στο εργοτάξιο,έδιωξε όσους εργάτες είχαν μείνει να τον περιμένουν κι΄αποφάσισε να γυρίσει σπίτι.Μέσα στ΄αυτοκίνητο,θυμήθηκε την υπόσχεση στη γυναίκα του.-Θα σε ξαναπάρω,είχε πει στη Φανή.-Καλύτερα έτσι.

Δεν θα την έπαιρνε-γιατί  να την  πάρει;Για να της δώσει τον χρόνο να μαζέψει τα

μπόσικα;Απροειδοποίητα θα γύριζε.Φάντης μπαστούνι!Μπορεί να τη τσάκωνε με το τηλέφωνο στο χέρι.Δεν του τόβγαζε κανένας απ΄το μυαλό ότι εκείνη η φιλενάδα

της ,η Ματίνα,όλο και θα την έπαιρνε τις ώρες που εκείνος έλειπε.Θα τα λέγανε οι δυο τους.Η δικιά του,θα της ξέρναγε τα παράπονά της.Η Ματίνα ήξερε-έκοβε το κεφάλι του πως ήξερε.

Το καταλάβαινε απ΄τον τρόπο της,κάθε φορά που τη συναντούσε στο δρόμο γιατί στο σπίτι δεν τολμούσε να πατήσει .Το μπασμένο!!-Γεια σου Δημήτρη,τι κάνει η Φανούλα; Είναι καλά;Χαιρετίσματα να της πεις..-΄Ολ΄αυτά με νόημα.Σαν να τον ρωτούσε –«ζει ακόμα ή την ξαπόστειλες;»Η πρωϊνή υπόσχεση στον εαυτό του,θάμπωσε.Ξεχάστηκε.Ο θυμός ,ξεπήδησε μέσα του,ορμητικός, σαν πυρακτωμένη λάβα ,απλώθηκε κι΄έθαψε τις καλές του προθέσεις.-Αν την  πιάσω να τηλεφωνεί,θα τη τσακίσω την άτιμη!.Δε θα με ξεμπροστιάζει εμένα η Φανούλα στην  κάθε Ματίνα.Το θηρίο είχε ξυπνήσει πάλι μέσα του,παράλογο, ορεξάτο,

τρίζοντας τα δόντια του.

Παρκάροντας τ΄αμάξι,πρόσεξε τα κλειστά παραθυρόφυλλα.Τί διάολο!΄Εντεκα η ώρα ,κοιμούνται ακόμα;.Και καλά η Φανή,στα χάλια που ήταν .Το παιδί όμως;

Δε μπορεί να κοιμάται κι΄η μικρή.Κι΄αν η μικρή είναι ξύπνια,αποκλείεται η Φανή νάχει πέσει στον ύπνο.΄Εκλεισε μαλακά την πόρτα του αυτοκινήτου και πήγε προς το σπίτι προβληματισμένος.Γύρισε το κλειδί στην κλειδαριά και μπήκε στο χωλ

 ακροπατώντας.Απόλυτη ησυχία.Νέκρα.Πήγε στην κουζίνα.΄Αδεια.΄Αδειες κι΄οι δυο κρεβατοκάμαρες.-Φανή;Αθηνά; Φώναξε, σιγά στην αρχή,πιο δυνατά μετά.Καμμιά απάντηση.Πού στο διάολο πήγανε-αφού της είπα ότι θα γυρίσω σπίτι.Ξαναβγήκε στο χωλ και στάθηκε μπροστά στην κρεμάστρα.Τα μπουφάν τους λείπανε.Είχε βγει με τη μικρή-να πάει πού;Αυτή με το ζόρι έβγαινε απ΄το σπίτι ακόμα και με καλό καιρό.Βγήκε σήμερα μ΄αυτό τον παλιόκαιρο;Και στα χάλια που ήταν;Να πάει πού;

Στεκόταν σαστισμένος,προσπαθώντας να κάνει το μυαλό του να πάρει μπρος.

«Στη μάνα μου θα πήγε,πού αλλού.»-Σήκωσε το τηλέφωνο.΄Όχι! Η Αναστασία είχε να μιλήσει στη νύφη της τρεις μέρες.Ιδέα δεν είχε.

 «Στη μάνα της τότε.»- «Θέλω να πάω,δυο μέρες να τη δω» του είχε πει χτες και τον είχε φέρει εκτός εαυτού.Μαύρη την είχε κάνει αλλά φαίνεται πως το χτεσινό δεν της έβαλε μυαλό.Αυτή η γυναίκα είχε βαλθεί να τον στείλει στα σίδερα.

Ξανασήκωσε το τηλέφωνο.Η Κασσιανή,έπεσε απ΄τα σύννεφα.-«Δυο μήνες έχουμε να τη δούμε.Θαρχόταν σήμερα μ΄αυτό τον παλιόκαιρο;Μήπως βγήκε για τίποτα ψώνια Δημήτρη μου;»Δεν την πίστεψε.Σιγά μην του τόλεγε η παλιόγρια αν ήταν εκεί η κόρη της.Κλείδωσε το σπίτι και ξαναμπήκε στ΄αυτοκίνητο.Η Κασσιανή του άνοιξε τρομοκρατημένη.Ο Δημήτρης όρμησε σπρώχνοντάς την με δύναμη και πήρε σβάρνα το σπίτι. «Πού την κρύβεις;» της φώναξε «πού την  κρύβεις την προκομένη σου;» ΄Ανοιξε τα δωμάτια ένα-ένα.΄Ανοιξε ντουλάπες,έψαξε κάθε γωνιά του σπιτιού.Η Κασσιανή τον ακολουθούσε αποσβολωμένη.Τί έγινε με την κόρη της  και την έψαχνε αυτός ο λυσσασμένος με τέτοια μανία;

-Δεν είν΄εδώ γιε μου,στο είπα.Τί συνέβη Δημήτρη μου,έπαθε τίποτα το κορίτσι μου;

Πού είναι-γιατί τη ψάχνεις παιδί μου;

΄Οπως την άκουγε να μυξοκλαίει,του ήρθε η ιδέα.

-Πού είναι ο κυρ-Μανώλης;

-Στο καφενείο γιε μου.

-Αυτός την πήρε έτσι; Αυτός τη ξεκουβάλησε για να την κρύψει! Με γράψατε όλοι σας κανονικά,έτσι;Να παρακαλάς να μην πέσει στα χέρια μου.Τα χτεσινά πες της.δεν  ήταν τίποτα μπροστά σ΄αυτά που έχει να πάθει.Να με περιμένει της είπα κι΄αυτή μ΄έγραψε και ξεπόρτισε.Η ξεμυαλισμένη!!!

-Παραλογίζεσαι  γιέ μου.Γύρνα σπίτι-εκεί θάναι η Φανή,ηρέμησε.

΄Εφυγε σαν σίφουνας,βρίζοντας χυδαία,την εξαφανισμένη γυναίκα του..Ξαναγύρισε στο σπίτι.΄Αδειο!-Πού πήγε,αναρωτήθηκε με το μυαλό θολωμένο..Γιατί δε γύρισε ακόμα;Γιατί…

Το συνειδητοποίησε ξαφνικά: «Γιατί έφυγε ,ρε ηλίθιε!Στην έκανε!»

Η Κασσιανή ,έκλεισε την  πόρτα πίσω απ΄το Δημήτρη κι΄έμεινε με τα μάτια στο κενό.

Λες; -αναρωτήθηκε.Λες να πήρε τους δρόμους;Τα χτεσινά δε θάναι τίποτα μπροστά σ΄αυτά που θα πάθει ,αν πέσει στα χέρια μου,της είχε πει ο γαμπρός της.Ποιος ξέρει

τι θα τράβηξε το φουκαριάρικο απ΄αυτό τον αλήτη.Λες να το πήρε απόφαση;Να πήρε

το παιδί και νάγινε μπουχός;Μακάρι Παναγία μου!Μακάρι νάχε βρει το κουράγιο

ν΄ανοίξει την πόρτα και να τον παρατήσει.Να γλυτώσει!Καλύτερα στους πέντε δρόμους,παρά κοντά σ΄αυτό το ανήμερο θηρίο.Σιγά –σιγά η βεβαιότητα θέριεψε και ρίζωσε μέσα της.΄Εφυγε! Αν είχε πάει κάπου κοντά,θάχε πάρει τον άντρα της να του το πει-αλλιώς ήξερε τι θα την περίμενε.΄Εφυγε!Για να την ψάχνει αυτός ο εξαποδώ,

πήρε το παιδί και των ομματιών της κι΄έφυγε.

Τηλεφώνησε στο καφενείο.Σήκωσε το τηλέφωνο ο καπετάν-Σέρρος. «Πες του Μανώλη,νάρθει σπίτι,του είπε.Γρήγορα!!»

Τον περίμενε με τη ψυχή στο στόμα,στην πόρτα της κουζίνας.Πριν προλάβει να τη ρωτήσει,του το ξεφώνισε.

-΄Εφυγε,Μανώλη μου!! Η Φανή πήρε το παιδί και λάκισε!!

΄Εμεινε άγαλμα ο ηλικιωμένος άντρας.

Τι΄ναι αυτά που λες ,γυναίκα;Πώς έφυγε δηλαδή-να πάει πού;

-΄Ηρθε αυτός ο αφορεσμένος και την έψαχνε.Παντού την έψαξε-δεν τη βρήκε.Θα χανόταν η Φανή ,έτσι,στα καλά του καθουμένου;΄Εφυγε σου λέω!!΄Εφυγε να γλυτώσει.

Ο κυρ-Μανώλης,προσπάθησε να κρατήσει τη ψυχραιμία του.΄Εξυσε το κεφάλι του

όπως συνήθιζε,όταν ήθελε να οργανώσει τη σκέψη του:

-Πάρε τηλέφωνο τη Ματίνα,τη φιλενάδα της.Αυτή κάτι μπορεί να ξέρει.

Η Ματίνα ,έμεινε σύξυλη με το νέο. «΄Όχι,δεν ήξερε τίποτε αλλά αν η Φανούλα τ΄αποφάσισε και τον παράτησε τον αλήτη,μπράβο της!!Καιρός ήταν!!»

-Πάρε τη Λένια,Κασσιανή.Αφού δε ξέρει η Ματίνα,θα ξέρει αυτή.Θα της τηλεφώνησε.Αδερφή της είναι.Αν πήρε τέτοια απόφαση η Φανή,κάποιον θα ειδοποίησε.΄Ετσι πήρε τους δρόμους,στα τυφλά,μ΄ένα μωρο στην αγκαλιά;Δεν μπορεί!!

Η Λένια δεν απαντούσε.Για μια ώρα και βάλε,η Κασσιανή καλούσε κάθε τόσο τον αριθμό της μεγάλης κόρης της κι΄απάντηση δεν έπαιρνε.

-Δεν το σηκώνει,θα λείπει, είπε στον άντρα της.-Τι θα κάνουμε Μανώλη μου;-Εκείνος,σκούπισε με την παλάμη τον ιδρώτα στο μέτωπό του κι΄έγειρε το κεφάλι στο τραπέζι της κουζίνας,αποκαρδιωμένος. -«Φωτιά στα μπατζάκια μας»,βόγγηξε.

Δημήτρης

Η ώρα δέκα,η βροχή που λίγο πριν φάνηκε να σταματά,ξανάρχισε να πέφτει με μεγαλύτερη ένταση από πριν.Η θάλασσα φουσκωμένη κι΄αγριεμένη,χτυπούσε αφρίζοντας το χαμηλό τοιχάκι της προκυμαίας.Ο ουρανός,μαυρισμένος.Το πήρε απόφαση.Βγήκε τρέχοντας απ΄το μπαρ και χώθηκε στ΄αυτοκίνητο βρίζοντας θεούς και δαίμονες.Φτάνοντας στο εργοτάξιο,έδιωξε όσους εργάτες είχαν μείνει να τον περιμένουν κι΄αποφάσισε να γυρίσει σπίτι.Μέσα στ΄αυτοκίνητο,θυμήθηκε την υπόσχεση στη γυναίκα του.-Θα σε ξαναπάρω,είχε πει στη Φανή.-Καλύτερα έτσι.

Δεν θα την έπαιρνε-γιατί  να την  πάρει;Για να της δώσει τον χρόνο να μαζέψει τα

μπόσικα;Απροειδοποίητα θα γύριζε.Φάντης μπαστούνι!Μπορεί να τη τσάκωνε με το τηλέφωνο στο χέρι.Δεν του τόβγαζε κανένας απ΄το μυαλό ότι εκείνη η φιλενάδα

της ,η Ματίνα,όλο και θα την έπαιρνε τις ώρες που εκείνος έλειπε.Θα τα λέγανε οι δυο τους.Η δικιά του,θα της ξέρναγε τα παράπονά της.Η Ματίνα ήξερε-έκοβε το κεφάλι του πως ήξερε.

Το καταλάβαινε απ΄τον τρόπο της,κάθε φορά που τη συναντούσε στο δρόμο γιατί στο σπίτι δεν τολμούσε να πατήσει .Το μπασμένο!!-Γεια σου Δημήτρη,τι κάνει η Φανούλα; Είναι καλά;Χαιρετίσματα να της πεις..-΄Ολ΄αυτά με νόημα.Σαν να τον ρωτούσε –«ζει ακόμα ή την ξαπόστειλες;»Η πρωϊνή υπόσχεση στον εαυτό του,θάμπωσε.Ξεχάστηκε.Ο θυμός ,ξεπήδησε μέσα του,ορμητικός, σαν πυρακτωμένη λάβα ,απλώθηκε κι΄έθαψε τις καλές του προθέσεις.-Αν την  πιάσω να τηλεφωνεί,θα τη τσακίσω την άτιμη!.Δε θα με ξεμπροστιάζει εμένα η Φανούλα στην  κάθε Ματίνα.Το θηρίο είχε ξυπνήσει πάλι μέσα του,παράλογο, ορεξάτο,

τρίζοντας τα δόντια του.

Παρκάροντας τ΄αμάξι,πρόσεξε τα κλειστά παραθυρόφυλλα.Τί διάολο!΄Εντεκα η ώρα ,κοιμούνται ακόμα;.Και καλά η Φανή,στα χάλια που ήταν .Το παιδί όμως;

Δε μπορεί να κοιμάται κι΄η μικρή.Κι΄αν η μικρή είναι ξύπνια,αποκλείεται η Φανή νάχει πέσει στον ύπνο.΄Εκλεισε μαλακά την πόρτα του αυτοκινήτου και πήγε προς το σπίτι προβληματισμένος.Γύρισε το κλειδί στην κλειδαριά και μπήκε στο χωλ

 ακροπατώντας.Απόλυτη ησυχία.Νέκρα.Πήγε στην κουζίνα.΄Αδεια.΄Αδειες κι΄οι δυο κρεβατοκάμαρες.-Φανή;Αθηνά; Φώναξε, σιγά στην αρχή,πιο δυνατά μετά.Καμμιά απάντηση.Πού στο διάολο πήγανε-αφού της είπα ότι θα γυρίσω σπίτι.Ξαναβγήκε στο χωλ και στάθηκε μπροστά στην κρεμάστρα.Τα μπουφάν τους λείπανε.Είχε βγει με τη μικρή-να πάει πού;Αυτή με το ζόρι έβγαινε απ΄το σπίτι ακόμα και με καλό καιρό.Βγήκε σήμερα μ΄αυτό τον παλιόκαιρο;Και στα χάλια που ήταν;Να πάει πού;

Στεκόταν σαστισμένος,προσπαθώντας να κάνει το μυαλό του να πάρει μπρος.

«Στη μάνα μου θα πήγε,πού αλλού.»-Σήκωσε το τηλέφωνο.΄Όχι! Η Αναστασία είχε να μιλήσει στη νύφη της τρεις μέρες.Ιδέα δεν είχε.

 «Στη μάνα της τότε.»- «Θέλω να πάω,δυο μέρες να τη δω» του είχε πει χτες και τον είχε φέρει εκτός εαυτού.Μαύρη την είχε κάνει αλλά φαίνεται πως το χτεσινό δεν της έβαλε μυαλό.Αυτή η γυναίκα είχε βαλθεί να τον στείλει στα σίδερα.

Ξανασήκωσε το τηλέφωνο.Η Κασσιανή,έπεσε απ΄τα σύννεφα.-«Δυο μήνες έχουμε να τη δούμε.Θαρχόταν σήμερα μ΄αυτό τον παλιόκαιρο;Μήπως βγήκε για τίποτα ψώνια Δημήτρη μου;»Δεν την πίστεψε.Σιγά μην του τόλεγε η παλιόγρια αν ήταν εκεί η κόρη της.Κλείδωσε το σπίτι και ξαναμπήκε στ΄αυτοκίνητο.Η Κασσιανή του άνοιξε τρομοκρατημένη.Ο Δημήτρης όρμησε σπρώχνοντάς την με δύναμη και πήρε σβάρνα το σπίτι. «Πού την κρύβεις;» της φώναξε «πού την  κρύβεις την προκομένη σου;» ΄Ανοιξε τα δωμάτια ένα-ένα.΄Ανοιξε ντουλάπες,έψαξε κάθε γωνιά του σπιτιού.Η Κασσιανή τον ακολουθούσε αποσβολωμένη.Τί έγινε με την κόρη της  και την έψαχνε αυτός ο λυσσασμένος με τέτοια μανία;

-Δεν είν΄εδώ γιε μου,στο είπα.Τί συνέβη Δημήτρη μου,έπαθε τίποτα το κορίτσι μου;

Πού είναι-γιατί τη ψάχνεις παιδί μου;

΄Οπως την άκουγε να μυξοκλαίει,του ήρθε η ιδέα.

-Πού είναι ο κυρ-Μανώλης;

-Στο καφενείο γιε μου.

-Αυτός την πήρε έτσι; Αυτός τη ξεκουβάλησε για να την κρύψει! Με γράψατε όλοι σας κανονικά,έτσι;Να παρακαλάς να μην πέσει στα χέρια μου.Τα χτεσινά πες της.δεν  ήταν τίποτα μπροστά σ΄αυτά που έχει να πάθει.Να με περιμένει της είπα κι΄αυτή μ΄έγραψε και ξεπόρτισε.Η ξεμυαλισμένη!!!

-Παραλογίζεσαι  γιέ μου.Γύρνα σπίτι-εκεί θάναι η Φανή,ηρέμησε.

΄Εφυγε σαν σίφουνας,βρίζοντας χυδαία,την εξαφανισμένη γυναίκα του..Ξαναγύρισε στο σπίτι.΄Αδειο!-Πού πήγε,αναρωτήθηκε με το μυαλό θολωμένο..Γιατί δε γύρισε ακόμα;Γιατί…

Το συνειδητοποίησε ξαφνικά: «Γιατί έφυγε ,ρε ηλίθιε!Στην έκανε!»

Η Κασσιανή ,έκλεισε την  πόρτα πίσω απ΄το Δημήτρη κι΄έμεινε με τα μάτια στο κενό.

Λες; -αναρωτήθηκε.Λες να πήρε τους δρόμους;Τα χτεσινά δε θάναι τίποτα μπροστά σ΄αυτά που θα πάθει ,αν πέσει στα χέρια μου,της είχε πει ο γαμπρός της.Ποιος ξέρει

τι θα τράβηξε το φουκαριάρικο απ΄αυτό τον αλήτη.Λες να το πήρε απόφαση;Να πήρε

το παιδί και νάγινε μπουχός;Μακάρι Παναγία μου!Μακάρι νάχε βρει το κουράγιο

ν΄ανοίξει την πόρτα και να τον παρατήσει.Να γλυτώσει!Καλύτερα στους πέντε δρόμους,παρά κοντά σ΄αυτό το ανήμερο θηρίο.Σιγά –σιγά η βεβαιότητα θέριεψε και ρίζωσε μέσα της.΄Εφυγε! Αν είχε πάει κάπου κοντά,θάχε πάρει τον άντρα της να του το πει-αλλιώς ήξερε τι θα την περίμενε.΄Εφυγε!Για να την ψάχνει αυτός ο εξαποδώ,

πήρε το παιδί και των ομματιών της κι΄έφυγε.

Τηλεφώνησε στο καφενείο.Σήκωσε το τηλέφωνο ο καπετάν-Σέρρος. «Πες του Μανώλη,νάρθει σπίτι,του είπε.Γρήγορα!!»

Τον περίμενε με τη ψυχή στο στόμα,στην πόρτα της κουζίνας.Πριν προλάβει να τη ρωτήσει,του το ξεφώνισε.

-΄Εφυγε,Μανώλη μου!! Η Φανή πήρε το παιδί και λάκισε!!

΄Εμεινε άγαλμα ο ηλικιωμένος άντρας.

Τι΄ναι αυτά που λες ,γυναίκα;Πώς έφυγε δηλαδή-να πάει πού;

-΄Ηρθε αυτός ο αφορεσμένος και την έψαχνε.Παντού την έψαξε-δεν τη βρήκε.Θα χανόταν η Φανή ,έτσι,στα καλά του καθουμένου;΄Εφυγε σου λέω!!΄Εφυγε να γλυτώσει.

Ο κυρ-Μανώλης,προσπάθησε να κρατήσει τη ψυχραιμία του.΄Εξυσε το κεφάλι του

όπως συνήθιζε,όταν ήθελε να οργανώσει τη σκέψη του:

-Πάρε τηλέφωνο τη Ματίνα,τη φιλενάδα της.Αυτή κάτι μπορεί να ξέρει.

Η Ματίνα ,έμεινε σύξυλη με το νέο. «΄Όχι,δεν ήξερε τίποτε αλλά αν η Φανούλα τ΄αποφάσισε και τον παράτησε τον αλήτη,μπράβο της!!Καιρός ήταν!!»

-Πάρε τη Λένια,Κασσιανή.Αφού δε ξέρει η Ματίνα,θα ξέρει αυτή.Θα της τηλεφώνησε.Αδερφή της είναι.Αν πήρε τέτοια απόφαση η Φανή,κάποιον θα ειδοποίησε.΄Ετσι πήρε τους δρόμους,στα τυφλά,μ΄ένα μωρο στην αγκαλιά;Δεν μπορεί!!

Η Λένια δεν απαντούσε.Για μια ώρα και βάλε,η Κασσιανή καλούσε κάθε τόσο τον αριθμό της μεγάλης κόρης της κι΄απάντηση δεν έπαιρνε.

-Δεν το σηκώνει,θα λείπει, είπε στον άντρα της.-Τι θα κάνουμε Μανώλη μου;-Εκείνος,σκούπισε με την παλάμη τον ιδρώτα στο μέτωπό του κι΄έγειρε το κεφάλι στο τραπέζι της κουζίνας,αποκαρδιωμένος. -«Φωτιά στα μπατζάκια μας»,βόγγηξε.