Η γαλήνη πριν την καταιγίδα
Για μερικά χρόνια η ζωή και των τεσσάρων μας κύλησε ήρεμα .Δύσκολα στην αρχή, πιο υποταγμένοι στην πραγματικότητα μετά, αποδεχτήκαμε την απώλεια των γονιών μας.Για ένα μεγάλο διάστημα, οι καλές μέρες μας κράτησαν συντροφιά.Βλέπαμε τα παιδιά μας να μεγαλώνουν,να χαράζουν ένα –ένα το δρόμο τους,να προοδεύουν.
Εξακολουθήσαμε να μαζευόμαστε τις γιορτές πότ΄εδώ,πότ΄εκεί.Δεν μας έλειψαν οι χαρές αλλά ούτε οι μνήμες.Θυμόμασταν πάντα.Η μαμά κι΄ο μπαμπάς πήραν τη θέση τους στα σπίτια μας .Πρόσωπα οικεία κι΄αγαπημένα που χαμογελούσαν μέσα απ΄τις κορνίζες τους παρηγορώντας μας σε στιγμές δύσκολες και συντροφεύοντας τη χαρά μας σε στιγμές ευτυχισμένες.Γεμίζοντας με νοσταλγία τις καρδιές μας μετά από κάθε γερή,γιορτινή κρασοκατάνυξη,’όταν οι παληές εικόνες παίρνουν χρώμα και τα μάτια βουρκώνουν πιο εύκολα.
Η γυναικοπαρέα της αδερφής μου –μέσα κι΄ εγώ- έκανε στέκι το σπίτι της στον ΄Αλιμο.Προσφερόταν βλέπεις.Η Σοφία,η Καίτη,η άλλη Καίτη,η Μελίνα,η Λίτσα ,η Δέσποινα και η πρώτη μας ξαδέρφη,αδερφή κι΄αυτή,μαζευόμασταν για μπιρίμπα ,πολλές φορές μέχρι πρωϊας.Τρελλό παιχνίδι.Τους χειμώνες στην κουζίνα όπου την καταβρίσκαμε ρουφώντας σαλιγκάρια στα διαλείματα,που τα μαγει-
ρεύαμε εκ περιτροπής,τα καλοκαίρια στο κήπο με βουτιές στην πισίνα και μπάρ-
μπεκιου που το φρόντιζε ο γαμπρός μου,με πολύ μεράκι και μεγάλη ευσυνειδησία.Δεν μας άφησε ποτέ να πεινάσουμε στα ξενύχτια μας.
Οι Μοίρες μας μοίρασαν καλά χαρτιά,σκεφτόμουν καμιά φορά,έτσι απ΄το πουθενά,
βλέποντας τις ζωές μας να κυλούν ήρεμα κι΄ανέφελα.΄Ενοιωθα ασφαλής.΄Ησυχη ότι το κακό,το όποιο κακό,δεν θα μας έβαζε ποτέ για στόχο.Ο θάνατος,οι αρρώστειες,περνούσαν ξυστά δίπλα μας αλλά δε μας άγγιζαν-ήταν για τους άλλους!
Η δική μας οικογένεια ήταν άτρωτη.Συμφορά,δεν θα πατούσε το δικό μας κατώφλι,
έτσι πίστευα.Τί εγωίστρια ,Θεέ μου!
Το συννεφάκι πέρασε αλλά δεν το είδε κανένας.
Ξαφνικά η αδερφή μου άρχισε να παραπονιέται για ένα «γρομπαλάκι» στο στήθος της που την ενοχλούσε.
-Βρε φιλενάδες,πονάει το βυζί μου…
-Κανένας αδένας θάναι.Ξέσφιξε το σουτιέν σου.
-Πιάνω κι΄ένα γρομπαλάκι…
-Πού μωρή τρελλή;Μήπως περιμένεις περίοδο;
Για λίγο καιρό,το πράμα ξεχνιόταν.΄Υστερα πάλι,ξαφνικά,τη βλέπαμε να τρίβει το στήθος της καθώς περίμενε τη σειρά της να σηκώσει χαρτί.
-Γαμώ το ,πάλι πονάω….
΄Όταν άρχισε να παραπονιέται συχνότερα η Σοφία ,η κολλητή της,την συμβούλεψε να πάει στο γιατρό.Πήγε.΄Εκανε μαστογραφία.
-Τίποτα σοβαρό,ήταν η διάγνωση.Συνηθισμένο στις γυναίκες.Θα ξανακάνουμε μαστογραφία σε λίγους μήνες για να έχουμε πιο σαφή εικόνα.
΄Εκανε και τη δεύτερη μαστογραφία.
-΄Ένα ογκίδιο είναι-δεν δείχνει κάτι ανησυχητικό.’ Ελα κάποια στιγμή να το βγάλουμε.
Το συννεφάκι ξαναπέρασε ,αλλά ήταν τόσο καθαρός ο ουρανός που κανείς δεν το πήρε στα σοβαρά.
Εδώ,θα σου γνωρίσω τη Σοφία.Η αδερφούλα μου,τη γνώρισε όταν πήγαινε ακόμα στη Σχολή Δοξιάδη .Η Σοφία,ήταν ήδη παντρεμένη ,κι΄είχε δυο κοριτσάκια.Την εποχή που η αδερφή μου περίμενε το πρώτο της παιδί,η Σοφία περίμενε το τρίτο.
΄Άλλο ένα κορίτσι.Τρείς κόρες που τελικά τις μεγάλωσε μόνο του το Σοφάκι,παλεύοντας με νύχια και με δόντια.Γνωρίστηκαν λοιπόν με την αδερφούλα μου και κόλλησαν.Από την πρώτη στιγμή.
Πώς; Η χημεία.Ταίριαξαν.Η Σοφία έγινε η φίλη,η μυστικοσύμβουλος,η άλλη αδερφή για την αδερφούλα μου.Σε ό,τι ακολούθησε ήταν παρούσα και συμπάσχουσα.Φύλακας άγγελος και εμψυχώτρια.Γιατί όχι κι΄εγώ;
Γιατί απ΄το 93 μέχρι το 97 άλλαξα δουλειά.Ανέλαβα ένα ξενοδοχείο στην Κω.΄Εφευγα Απρίλη και γύριζα Οκτώβρη,Και γιατί αυτό που κατά το γιατρό συνέβαινε στην αδερφή μου ήταν τόσο απλό που δεν ενέπνεε καμιά ανησυχία.
Το πώς λοιπόν εξελίχθηκαν τα πράγματα ,το πώς το ασήμαντο έγινε σοβαρό και το πώς το ένα συννεφάκι έφερε τ΄άλλο μέχρι που ξέσπασε στα κεφάλια μας η καταιγίδα,θ΄αφήσω τη Σοφία να σου το πει με τα δικά της λόγια.Τό έζησε.Ξέρει καλύτερα.Αυτή τη φορά στη δύσκολη στιγμή,την ώρα της αποκάλυψης,κράτησε εκείνη το χέρι της αδερφής μου,όπως έκανα κι΄εγώ όταν ήταν μικρούλα και γι΄αυτό της χρωστώ ένα μεγάλο ευχαριστώ.Της το λέω τώρα.
