Επικαιρότητα και άλλα τινά!!
Από τη στήλη Μέρες Ραδιοφώνου με τη Σέβη
στη διαδικτυακή Σελίδα Βιβλίο και παλιά Δαντέλα

ΜΕΡΕΣ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟΥ

Η εκπομπή που κάθε Σάββατο,μας φέρνει κοντά στο

Παλιό,αγαπημένο ραδιόφωνο από τον σταθμό

της σελίδας Βιβλίο και Παλιά Δαντέλα

που εκπέμπει στους 0,000 μεγάκυκλους=άπειρο!!!!

Στο μικρόφωνο-πληκτρολόγιο

Η Σέβη Τηλιακού.

Φίλες και Φίλοι αγαπημένοι,

Καλησπέρα κι’ απόψε,ένα ακόμα σαββατόβραδο που εύχομαι να το γεμίσετε

με ώρες χαλάρωσης,ξεκούρασης, συντροφικότητας και ζεστής,φιλικής επικοινωνίας.

Γι’ απόψε,είχα στο μυαλό μου,ένα άλλο θέμα- και ένα άλλο κείμενο.

Όμως, ένα συγκλονιστικό χρονικό που είδα από την ΕΤ 1 στην αρχή της εβδομάδας,

στα πλαίσια του «αφιερώματος» στο 40,μ’ έκανε ν’ αλλάξω γνώμη. Αυτές οι συνε-

χούς ροής  εκπομπές, με αρχειακό υλικό από τα χρόνια της Ναζιστικής κατοχής,θα συνεχιστούν μέχρι τις 31 Οκτωβρίου. Αν δεν το έχετε υπ’ όψιν σας, μεταδίδονται

κάθε μέρα από τις 5 το απόγευμα και φέρνουν μπροστά μας εικόνες που ραγίζουν καρδιές και μάτια.Εικόνες φρίκης στο επισόδειο της περασμένης Δευτέρας,από το 1941 τη χρονιά της μεγάλης πείνας. Τότε που οι άνθρωποι σωριάζονταν άψυχοι στους δρόμους από την ασιτία.Τότε που τα παιδιά με τα σκελετωμένα κορμάκια και τις

πρησμένες κοιλίτσες άφηναν την τελευταία τους ανάσα,εκλιπαρώντας με μάτια γεμάτα απορημένο παράπονο,για μια σταγόνα ζωής.

Εμείς που πονέσαμε και κλάψαμε,βλέποντας τις εικόνες των λιμοκτονούντων παιδιών

της Μπιάφρα,της Ουγκάντα και άλλων χωρών του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου,θυ-

μάτων επίσης των ατελείωτων και γενοκτόνων πολέμων,δεν ξεχνάμε  πως 900.000

περίπου Έλληνες –ανάμεσά τους εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά μας, εξοντώθηκαν από  

την Πείνα και τα εκτελεστικά αποσπάσματα στα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής. Όχι δεν θα την πω ναζιστική,Γερμανική θα την πω εκείνη την κατοχή.Γιατί και σήμερα,μέσα στη χλαπαταγή των ρηχών αλλά μεθοδευμένων δηλώσεων,των «κόκκινων γραμμών»,των απειλών,των φωνασκιών της δήθεν «αντίστασης» των κυβερνητών μας ντόπιων και εισαγόμενων,έχω την οδυνηρή εντύπωση –όπως και πολλοί από σας φαντάζομαι- πως πάλι μια Γερμανική κατοχή ζούμε- άτυπη ίσως(ακόμα),κατοχή πάντως.

Τα παιδιά μας λιποθυμούν στις σχολικές αυλές,, πάνε με τα πόδια στο σχολείο γιατί

δεν μας «επιτρέπεται» να ξοδέψουμε για τη  μεταφορά τους κι’ όπου νάναι πιάνουν στα βόρεια,τα κρύα ,τα χιόνια κι’ οι βροχές,τα φάρμακα για όσους υποφέρουν έχουν φτάσει να θεωρούνται είδος πολυτελείας,οι χαμηλοσυνταξιούχοι ,τα περήφανα γηρα-

τειά   μας, ψάχνουν στις πεταμένες παλέτες των λαικών αγορών για λίγα μαραμένα

φύλλα μαρουλιού και κανένα παραγινωμένο φρούτο,τα συσσίτια και οι ουρές για ένα πιάτο μαγειρεμένο φαγητό δίνουν και παίρνουν,άνθρωποι αυτοκτονούν,η ανερ-

γία και η ανέχεια μαστίζουν τον πληθυσμό,τα όνειρα πέταξαν σαν αποδημητικά πουλιά,για μιαν άνοιξη που εμείς μάλλον θ’ αργήσουμε πολύ να την ξαναδούμε.

Όταν το σπιτικό σου άλλος το διαφεντεύει,παύεις να είσαι νοικοκύρης.Όταν άλλος διαφεντεύει τη χώρα σου κι’ εσύ το επιτρέπεις, παύεις να έχεις και χώρα. Σε τι διαφέρει λοιπόν η τότε κατοχή από την τωρινή; Μόνο τα εκτελεστικά αποσπάσματα

λείπουν. Λείπουν; Μη λέω και μεγάλη κουβέντα- κι’ απ’ αυτά έχουμε ,μόνο που προς

το παρόν μας εκτελούν με μέτρα,όχι με σφαίρες.

Πριν από είκοσι-εικοσιδύο χρόνια,τότε δηλαδή που γράφτηκε το κείμενο που θα διαβάσετε παρακάτω,όπως χρόνια πιο πριν και για πολλά χρόνια μετά,

τα παιδιά μας ήταν το επίκεντρο της ζωής και των ονείρων μας,σε σχέση με το πώς θα τα μεγαλώσουμε,θα τα μορφώσουμε ,θα τους αγοράσουμε το καλύτερο φιρμάτο ρούχο και τ’ ακριβότερα αθλητικά παπούτσια,την ακριβότερη και πιο ΙΝ σχολική τσάντα, όλοι στο τριπάκι του κοινωνικού ανταγωνισμου,για να μη διαφέρουν σε τίποτε τα δικά μας παιδιά,από τα παιδιά των άλλων. ΄Αλλοι λιγότερο,άλλοι περισσότερο,είχαμε πάντως  μια οικονομική επιφάνεια,που μας επέτρεπε να τους κάνουμε τα χατήρια , προβάλλοντας συχνά,μέσω αυτών ,το «πολύτιμο» κοινωνικό μας προφίλ. Φτάναμε στο σημείο να τα κακομαθαίνουμε ,να τους δείχνουμε ένα κόσμο όπου όλα ήταν εφικτά κι΄όλα επιτρέπονταν. Είχαμε ακόμα τη δουλειά μας σίγουρη, το μισθό μας στο ακέραιο και τακτικά κάθε μήνα,οι «σπατάλες» μας κυρίως για τα παιδιά μας,ήταν η «απόδειξη» πως είμασταν γονείς που νοιαζόμασταν γι’ αυτά. Αποφεύγαμε επιμελώς να τους πούμε την «αλήθεια». Πως η ζωή,δεν είναι πάντα χρωματισμένη με χρυσαφί,λευκό και ρόδινο.Μπορεί,απ΄τη μια μέρα στην άλλη,να γίνει γκρίζα ή μαύρη-κατάμαυρη.΄Ασε λέγαμε,παιδιά είναι,ας χαρούνε τώρα κι’ αύριο,αν πέσουν σε βάσανα θα βρουν το δρόμο μόνα τους-κανένας δεν χάνεται!Δεν τα προετοιμάσαμε δηλαδή κατάλληλα ώστε να υποψιαστούν τουλάχιστον, τι θα μπορούσε να επιφυλάσσει η ζωή γι’ αυτά…και για μας τους ίδιους.

Και τώρα; Τώρα,εν μέσω μιας κρίσης που κάποιοι με ισχυρό το γνώθι σ’ αυτόν  για τα πεπραγμένα τους την περίμεναν , κάποιοι άλλοι πάλι, αφελείς και ασφαλείς μέσα  

στη μακαριότητά τους όχι,μας πνίγουν οι τύψεις και οι ενοχές,η πικρία και το παράπονο γιατί πολλοί από μας, δεν μπορούμε πια, μαζί με το γλυκό φιλάκι μας την ώρα του ξεπροβοδίσματος για το σχολείο,να τους βάλουμε στη σχολική σάκκα το κολατσό με το ζαμπόν-τυρί ή το αντίτιμο της τυρόπιττας την ώρα του διαλείματος.Εν μέσω «σαρκοβόρας» κρίσης,αρκούμεθα αναγκαστικά,στα φτηνά ρουχαλάκια,στις ευκαιριακές αγορές και τρέμουμε στην σκέψη πως η αγκαλιά μας δεν θα είναι αρκετή για να τα ζεστάνει το χειμώνα που έρχεται,αφού το πετρέλαιο θέρμανσης,ανέβηκε σε τιμές χρυσού ,οι ηλεκτρικές σόμπες εκτινάσσουν το λογαριασμό της ΔΕΗ ,τα ξύλα,καλά είναι τα τσαμένα αλλά δεν έχουμε όλοι τζάκι ,και το καλοριφέρ…. που ανέκαθεν ξεσήκωνε  στις πολυκατοικίες ομηρικούς καυγάδες σε σχέση με τις ώρες λειτουργίας του που οι κρυουλιάρηδες τις ήθελαν περισσότερες ενώ οι θερμόαιμοι κι’ όσο πατά η γάτα σφιχτοχέρηδες επέμεναν στις λιγότερες ,αφού με 15 βαθμούς μέσα στο σπίτι «γύριζαν με το φανελάκι»-τέτοια κάψα!!

Αυτό λοιπόν το καλοριφέρ,θα είναι πια για τους περισσότερους από μας,μια  «ζεστή» ανάμνηση από το παρελθόν!!

Ποιος φταίει που φτάσαμε ως εδώ;

Λίγο-πολύ,όλοι  εμείς !!!

ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΙΔΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ!!!Που τα ρίξαμε ξαφνιασμένα κι’ ανέτοιμα, στις κακουχίες –σωματικές και ψυχικές,θύματα της δικής μας (πολιτικών και πολιτών),αδικαιολόγητης αμεριμνησίας.

Και με το γνωστό «αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα», θα σας ευχηθώ καλή συνέχεια,καλή ανάπαυση το σαββατοκύριακο και μ΄ένα μεγάλο ευχαριστώ που

βρεθήκατε  κι’ απόψε κοντά μου,θα σας αφήσω να διαβάσετε ,πώς σκεφτόμουν για τα παιδάκια μας πριν από 22 χρόνια,θυμίζοντάς σας φίλες και φίλοι μου,πως  ό,τι σας παραθέτω κάθε Σάββατο βράδυ δεν είναι παρά η καθαρά προσωπική μου γνώμη και άποψη.Μπορεί να συμφωνείτε μπορεί και όχι,γι’ αυτό αφήνομαι στην επιεική κρίση και κριτική σας.

Άλλωστε,δημοκρατία και ελευθερία του λόγου έχουμε –πιστεύω- ακόμα!!΄Ετσι τουλάχιστον μας λένε!

Σας γλυκοφιλώ!

ΠΑΡΤΕ ΜΕ ΣΤΑ ΣΟΒΑΡΑ!

Παρασκευή 13 Οκτώβρη  1989

Τέτοια…παιδάκια!!

Τα παιδιά,είναι παίδεμα,λέει ο λαός μας.

Λέει επίσης, δεν έχεις παιδιά,έχεις ένα καϋμό,έχεις παιδιά,έχεις χίλιους-κάτι τέτοιο τέλος πάντων!

Παιδάκια λοιπόν!Παιδάκια του έρωτα-παιδάκια νόμιμα και παιδάκια παράνομα- παιδάκια του πάθους,του λάθους ή της σύμπτωσης-είναι αυτά που λέμε,ο Θεός τα δίνει και τι να κάνουμε κι’ ας έχουμε άλλα δέκα!

Τέτοια παιδάκια!Παιδάκια του σωλήνα,παιδάκια αγέννητα,παιδάκια έκθετα,παιδάκια

άσπρα,μαύρα,κίτρινα,κόκκινα (μπλε δεν υπάρχουν-προς το παρόν.)

Παιδάκια που είναι το κέντρο του σύμπαντος –τουλάχιστον του εντός βεληνεκούς μας σύμπαντος.Γιατί..μπορεί να μιλάμε για πολιτισμό του μέλλοντος,για περαιτέρω τεχνολογική ανάπτυξη,για διαπλανητικές κατακτήσεις…πού ποντάρουμε όμως για όλα αυτά; Σ’ένα παιδί! Ένα παιδί που θα πάρει αύριο τη σκυτάλη και θα τρέξει τη διαδρομή από’ κει που την αφήσαμε’μεις!Αυτό τουλάχιστον ελπίζουμε.

Ελπίδα μας λοιπόν κι’ επένδυση μέλλοντος,ένα παιδί που αν ΔΕΝ υπάρξει,δεν θα υπάρξει και «αύριο»-πάει και τελείωσε!

Αυτό το παιδί λοιπόν, που είναι και το κέντρο του σύμπαντος κόσμου,εμείς,αντί να το βλέπουμε σαν θείο δώρο,το παίρνουμε σαν δεδομένο. Αντί να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό το πλάσμα μας δόθηκε με κάποιες προϋποθέσεις-δηλαδή με την υποχρέωση να το βοηθήσουμε να μεγαλώσει μ’ ένα σώμα υγιές κι’ ένα νου υγιή,να το μορφώσουμε,να το προσανατολίσουμε χωρίς περιπλανήσεις και παραπλανήσεις,χωρίς υστεροβουλίες,να το αφήσουμε ν’ αποκτήσει ακόμα και μέσα από τα λάθη του,την πείρα και τις εμπειρίες του για να το αποδώσουμε ολοκληρωμένο άτομο στον κόσμο για τον οποίο προορίζεται,εμείς,αντί για όλ’ αυτά ,

το βλέπουμε σαν κτήμα, δικαίωμα και προσωπική μας υπόθεση.

Το παιδί ΜΟΥ,λέμε!Ο γιος ΜΟΥ! Η  κόρη ΜΟΥ! Αυτό το ΜΟΥ,είναι που τα χαλάει

όλα. Γιατί,όσο έχει να κάνει με τα τρυφερά μας αισθήματα,πάει καλά. Όταν όμως ενδύεται την έννοια της ιδιοκτησίας,τότε αλλάζει και τον ρουν της Ιστορίας.Μέχρις εκεί!!!

ΜΟΥ μοιάζει το καμάρι ΜΟΥ!Ο διάδοχός μου!Ο ίδιος ΜΟΥ ο εαυτός!

Ένα κομμάτι του εαυτού μας,ναι!Αφού είναι σάρκα απ΄τη σάρκα μας και αίμα από το αίμα μας.Ο ίδιος ο εαυτός μας όμως…όχι βέβαια!Ο εαυτός ΤΟΥ είναι,ο δικός ΤΟΥ

εαυτός.

Γιατί πρέπει σώνει και καλά να μας μοιάσει το παιδί;Στα χούγια,τη νοοτροπία εννοώ

γιατί τα υπόλοιπα βέβαια,είναι καθαρά θέμα χρωμοσωμάτων. Γιατί πρέπει το παιδί μας να είναι κατ’ εικόνα και  ομοίωσή μας; Συντηρητικοί εμείς,συντηρητικό θέλουμε και το παιδί μας!Και μη μου πείτε ,όχι! ΄Όλα εκείνα τα «πάει χάλασε η νεολαία» ή «αυτά τα νέα παιδιά…τίποτε δεν σέβονται»- τι άλλο είναι από ένα συντη-

ρητισμό που ε π α ν α σ τ α τ ε ί ,άλλοτε ήπια και άλλοτε δραματικά γιατί κ ά π ο ι ο ι

τον αγνοούν ή τον πετούν στο καλάθι των αχρήστων;

Λατρεύουμε τα μπουζούκια εμείς, μπουζουκολάτρης πρέπει ν΄αποδειχθεί και το παιδί μας.Γι’ αυτό,συχνά-πυκνά,το σέρνουμε μαζί μας από κοντά,στα νυχτερινά κέντρα και τις ταβέρνες μετά μουσικής- μήπως και μας ξεφύγει και βγει απ’ το δικό μας λούκι.

Αντιπαθούμε το ροκ εμείς,υποχρεούται να τ’ αντιπαθήσει και το παιδί-ή έστω,υπο-χρεούται να μην ακούει παρουσία μας ,αυτή τη μουσική «γι’ αγρίους».

Ποδοσφαιρόφιλοι εμείς,φανατικός της μπάλας και το παιδί για νάναι άξιο τέκνο μας,

Νοικοκυρά και καλή μαγείρισσα η μαμά,ντροπή η κόρη να μη ξέρει να βράσει έν’ αυγό και να σουτάρει τις κάλτσες της κάτω απ΄το κρεβάτι.Υπερβάλλω; Για κρυφοκοιτάξτε ή κρυφακούστε πίσω από μερικές πόρτες και θα δείτε τι θα βγάλει η στατιστική!

Αυτή η διάθεση πολλών από μας να φέρουμε το παιδί στα δικά μας μέτρα,μας κάνει τελικά πολύ εγωϊστές και καταπιεστικούς. Δυνάστες καμιά φορά. Κατά βάθος ,οι παιδαγωγικές μας απόψεις,μ’ όλη την καλή μας διάθεση για βελτίωση,έχουν μείνει κ’απου ανάμεσα  στην εποχή της γιαγιάς και της μαμάς μας. Κι’ ας ισχυριζόμαστε πολλές φορές το αντίθετο γιατί μας αρέσει να δείχνουμε προς τα έξω ότι πάμε ασσορτί με την προοδευτική εποχή μας. Εσείς που έχετε  μια κάποια ηλικία,θυμάστε μήπως πώς γούρλωνε τα μάτια η μαμά για να επιβάλει την τάξη και την άποψή της;

Θυμάστε εκείνα τα «όταν τρώνε δεν μιλάνε» ή «όταν συζητούν οι μεγάλοι,οι μικροί δεν ανακατεύονται..και δεν διακόπτουν»!

Θυμάστε που όταν πηγαίνατε επίσκεψη,σας στήνανε σαν στυλιάρι σε μια καρέκλα κι’ αλίμονό σας αν κουνούσατε; Αν σταυρώνατε και τα χεράκια στην ποδιά,είσασταν το παιδί-άγγελος!

Για θυμηθείτε, τολμούσατε να μιλήσετε στη μαμά και το μπαμπά στον ενικό; Και μη μου πείτε «ε,καλά,αυτά πάνε πια σήμερα,αλλάξανε τα πράγματα». Τι λέτε καλέ!

Νομίζουμε πως αλλάξανε ή σωστότερα,αλλάξανε όσα θ’ αλλάζανε έτσι κι’ αλλιώς

αφού δεν μας έπαιρνε να τα κρατήσουμε όπως ήταν και δεχτήκαμε αναγκαστικά τα καινούρια-ενώ κάπου στο βάθος,πολλοί δεν τ’ αποδεχτήκαμε. Κάτι σαν τις δ η μ ο- κρ α τ ι κ έ ς  εκλογές που προκηρύσσουν οι απανταχού της Υφηλίου δικτάτορες όταν

τους παίρνει ο λαός αμπάριζα. Ή σαν το σκοινί που υποχρεωτικά τ’ αφήνουμε λίγο λάσκα,γιατί το ζωντανό πούχουμε δεμένο,τσίνισε και πάει να μας πνιγεί!

Εντάξει,εντάξει-χοντρά παραδείγματα,δε λέω…αλλά είναι αλήθεια πως τη δικαίωσή μας,τη ζητάμε ακόμα σε μεγάλο βαθμό,μέσα από την επιβολή της εξουσίας μας στα παιδιά μας.

Στρατιώτες ,τους έχω κάνει,λέει η καλή μαμά και καμαρώνει για τα πειθαρχημένα παιδάκια της.Όχι!΄Ας αφήσουμε τα παιδιά,να πάρουν αέρα.Στρατιώτες,όπως μερικοί γονιοί το εννοούν,θα τους κάνει αύριο ή μεθαύριο η μαμά Ελλάς-αν τα καταφέρει κι’ αυτή! Εμείς,ας τα κάνουμε ανθρώπους-πολίτες που θ’ ανασαίνουν με βαθειές

εισπνοές κι’ όχι με κοφτές,κοντές αναπνοές.

Αυτά που λέτε!Μη καταδυναστεύετε λοιπόν τα παιδάκια σας αλλά ούτε και ν’ αφήσετε να σας πάρουν από κάτω!Να σας καθήσουν δηλαδή στο σβέρκο. Πέρα

απ’ το ότι αν επιτρέψετε κάτι τέτοιο προδίδετε τον Ποιητή που λέει πως

«του Έλληνος ο τράχηλος ζυγόν δεν υπομένει» (και της Ελληνίδος λέω εγώ),πέρα απ’ αυτό λοιπόν,τα βάρη στο σβέρκο,κάνουν κακό!Κακό στη σπονδυλική στήλη γιατί την

αναγκάζουν να κάμπτεται αφύσικα,κακό γιατί περιορίζουν το οπτικό σας πεδίο και σας αναγκάζουν να κοιτάτε διαρκώς χ α μ η λ ά – κάτω!!Και ως γνωστόν,ο ορίζοντας,είναι κατ’ ευθείαν εμπρός,πάνω και πλάγια. Μην αφήνετε λοιπόν βάρη στο

σβέρκο ,ακόμα κι’ αν πρόκειται για τα βάρη των αξιαγάπητων παιδιών σας. Μεταθέστε τα στους ώμους.Ε κ ε ί, είναι η σωστή τους θέση, για να μπορέσετε να τ’ αντέξετε,χωρίς φυσικές φθορές και ζημίες. Απόδειξη γι΄αυτό που σας λέω,είναι πως κι’ οι μπόντυ-μπίλντερς…ξέρετε εκείνοι οι σούπερ-φουσκωτοί που η περίμετρος του

μπράτσου τους φτάνει τα 56 εκ., και του μηρού τα 75-80- μη γελάτε,και λίγα σας λέω-,αυτοί λοιπόν,για ν’ αναπτύξουν τους μυς των ώμων,τους δικέφαλους και τους ραχιαίους, στους ΩΜΟΥΣ βάζουν τη μπάρα-ΟΧΙ στο σβέρκο.Αυτό να κάνετε κι’ εσείς!Η πλάτη και οι ώμοι,όταν είναι καλά γυμνασμένοι,αντέχουν! Ο σβέρκος δεν αντέχει!!

Τώρα,θα μου πείτε…έπιασες τα δύο άκρα!Μας είπες για τους γονείς δυνάστες απ΄τη μια και τους γονείς πέσε πίτα να σε φάω,απ΄την άλλη.Υπάρχει κι’ η μέση οδός!

Αμ, δεν υπάρχει ή κι’ αν υπάρχει,οι περισσότεροι δεν την έχουμε βρει ακόμα.Κι’ αν

νομίζετε πως τα άκρα,δηλαδή τα ακραία σημεία,είναι δύο,κάνετε λάθος. Αυτό ισχύει για την ευθεία γραμμή. Στην περίπτωση των γονιών,κι΄όχι μόνο των Ελλήνων,τα ακραία σημεία είναι τόσα,που φοβάμαι πως και οι ειδικοί περί το θέμα,δεν έχουν καταφέρει να τα εντοπίσουν ΟΛΑ!

Υπάρχει π.χ.,μια άλλη α κ ρ α ί α  κατηγορία γονιών. Κατηγορία γονιών πιο συμπαθής,ως προς το κοινωνικό της πρόσωπο θα μπορούσα να πω,αλλά εξ ίσου

καταστροφική,στην ακρότητά της. Είναι η κατηγορία των γονιών,που μεγαλώνουν τα παιδιά τους «με το σταυρό στο χέρι».΄Ανθρωποι έντιμοι οι ίδιοι,υπομονετικοί, υποχωρητικοί,ανεξίκακοι,θεοσεβούμενοι,χωρίς πάθη και εμπάθειες,γαλουχούν τα παιδιά τους με τα διδάγματα του Ευαγγελίου,φτάνοντας κι’ αυτοί στα άκρα.

«Σε χαστουκίζουν,γύρνα και τ’ άλλο μάγουλο!Αγάπα τον πλησίον σου,όποιος κι’ ό,τι κι’ αν είναι.Μη σηκώσεις χέρι σε άνθρωπο.Νάσαι ολιγαρκής,νάσαι ταπεινός,νάσαι εγκρατής»-κι’ όλα αυτά τα υπέροχα και ρωμαντικά,που μακάρι να μπορούσαμε να τα κάνουμε όλοι μας,τρόπο ζωής. Δεν μπορούμε όμως. Κι’ έχω την εντύπωση πως κι’ ο Κύριος ημών, όταν έδινε τόσο απόλυτα τις Δέκα Εντολές, τόξερε πως δεν θα μπορούσαμε να τις τηρήσουμε. Ήξερε,πως όσα περιθώρια δεν έδινε Εκείνος,θα τα παίρναμε από μόνοι μας.Η φύση μας η ανθρώπινη,είναι τέτοια.Απόλυτος λοιπόν Εκείνος για να είναι η απόκλισή μας από το αρχικό ζητούμενο όσο το δυνατόν μικρότερη. Εμείς,σαν γονείς,ας μην είμαστε απόλυτοι-γιατί κινδυνεύουμε να ρίξουμε τα παιδιά μας ,πρόβατα στους λύκους.Τους λύκους που πάντα θα υπάρχουν,όπως υπήρχαν κι’ από πάντα.Τους λύκους που πρέπει να τους κυνηγήσουμε- και που δεν τους κυνηγούν τα πρόβατα αλλά λαγωνικά κυνηγιάρικα,με οξυμένες τις αισθήσεις,

με ξύπνιο μάτι ,με γνώση και επίγνωση του κινδύνου-άρα σ’ ετοιμότητα για άμυνα

ΚΑΙ επίθεση-αν χρειαστεί.΄Ετσι είναι ο κόσμος μας ,τί να κάνουμε!Η πάλη κι’ η διεκδίκηση είναι μέσα στη ζωή μας-κι’ αυτό πρέπει να το μαθαίνουμε απ΄την κούνια μας και να το μαθαίνουμε και στα παιδιά μας.

 Θα ξαναγυρίσω στα παιδικά μας χρόνια,δικά σας και δικά μου για να θυμηθώ εκείνο το δίσκο με τις λιχουδιές που μας βάζανε κάτω απ΄τη μύτη στις επισκέψεις. Εμείς απλώναμε όλο λαχτάρα το χεράκι κι’ η μαμά,μας προλάβαινε: ΜΟΝΟ ΕΝΑ! Γιατί

πίστευε,πως αυτό επέβαλλε η καλή μας ανατροφή.Δεν είμασταν λιμάρηδες εμείς- είχαμε και στο σπίτι γλυκά.Ναι,είχαμε. Εκείνη την ώρα όμως θέλαμε ακόμα ένα ΄

ή ακόμα δύο!Γιατί δηλαδή έπρεπε ν΄αρκεστούμε στο ελάχιστο; Ο άνθρωπος,χωρίς να είναι λιμάρης,θέλει συνήθως κ ά τ ι  παραπάνω απ’το απολύτως απαραίτητο .

Αφήστε το παιδί λοιπόν να πάρει απ΄το  «δίσκο» και δεύτερο και τρίτο γλυκό.Μάθετέ το να το ζητάει μόνο του,αν το θέλει,το δικαιούται και ΔΕΝ του το προσφέρουν!

Τώρα βέβαια,αν το δείτε αφού φάει όσο φάει,ν’ αδειάζει το υπόλοιπο περιεχόμενο του «δίσκου» στις τσέπες του….ε! κάτι δεν του έχετε εξηγήσει σωστά! Ξαναδοκιμάστε!!

Με ά λ λ α  λόγια!!!

 Σ.Τ.